Dzisiejsze nastolatki żyją w świecie, w którym wszelkie informacje są na wyciągnięcie ręki. Wystarczy wpisać hasło w wyszukiwarkę. Jest to również świat szybki i pełen presji. Łatwo się w nim pogubić. Narkotyki to od dekad zgubny i destrukcyjny sposób regulacji napięcia. Dla nastolatka to również czasem eksperyment, sposób na zaistnienie w grupie rówieśniczej, zaspokojenie ciekawości. Profilaktyka i poszerzanie świadomości na temat nie tylko wpływu, ale i funkcji narkotyków chroni młodzież przed podejmowaniem niebezpiecznych decyzji. Jednak najlepszą profilaktyką jest budowanie partnerskiej relacji z uczniami. Dzięki zaufaniu i poczuciu bezpieczeństwa mamy szansę na to, że dorastający uczeń poprosi o pomoc w kłopotach.
Okres dojrzewania to czas, w którym zachodzą ogromne zmiany. Te widoczne i te całkowicie ukryte. Dorosłym ten okres kojarzy się z buntem i zmianami fizycznymi. Nastolatek dojrzewa, zmienia się jego ciało, buzują hormony. W młodzieńczym buncie jednak nie chodzi tylko o nagłe zmiany nastroju i niespodziewane dla dorosłych reakcje. Bunt okresu dorastania to również proces dążenia do niezależności, separacji od rodziców, tworzenia własnej tożsamości i poznania różnych środowisk. Wyzwania okresu dojrzewania są niezwykle złożone. Dziecko, które jeszcze do niedawna pozostawało pod całkowitą opieką ma stać się samodzielne. Fizycznie i psychicznie. A jednak nie do końca jest w stanie sobie z tym poradzić. Okres dojrzewania to również czas lęku, niepokoju, niepewności. Celem scenariusza jest obniżenie niepokoju, który przynosi dorastanie, a także rozwijanie poczucia bezpieczeństwa w grupie rówieśniczej.
Szkoła to duża społeczność. Tworzą ją nie tylko uczniowie, nauczyciele i rodzice, ale i szereg innych osób odpowiedzialnych za różne aspekty codzienności. Nie zawsze jednak uczniowie dostrzegają i szanują pracę woźnych, konserwatorów, kucharzy, pracowników administracyjnych i porządkowych. To, że ktoś wiele razy dziennie sprząta korytarze i toalety wydaje im się normą. Czasem dochodzi do przykrych zachowań ze strony uczniów. Wzmaga to frustrację osób, których praca nie jest szanowana. Celem scenariusza jest rozwijanie postawy otwartości, empatii i szacunku.
Samookaleczenia wśród nastolatków w Polsce to ogromny problem społeczny. Badania z 2018 roku przeprowadzone przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę wykazały, że co szósty polski nastolatek w wieku 11-17 lat (16%) okaleczał się. Mimo upływu czterech lat, od tamtej pory problem nie został rozwiązany. Samouszkodzenia są niestety ciągle obecne w życiu dorastającej młodzieży i ich nasilenie nie spada. Jak im przeciwdziałać? Przede wszystkim ważne jest, by zapewnić nastolatkom bezpieczeństwo zarówno emocjonalne, jak i fizyczne.
Dlaczego młodzi ludzie uciekają z domu? Statystyki są zatrważające. Każdego roku w Polsce ucieka z domu ponad cztery tysiące nastolatków. Co sprawia, że młodzi ludzie decydują się na ucieczkę? Mogą być np.: doświadczenie przemocy w domu, odrzucenie, wykluczenia we własnej rodzinie, nadmierna presja ze strony otoczenia, brak poczucia bezpieczeństwa, wsparcia i opieki, poczucie braku wyjścia z trudnych sytuacji. Ucieczki bywają różne – czasem to głośny krzyk o pomoc i „potrząśnięcie” bliskimi. Czasem poszukiwanie innego życia, domu, w którym będzie inaczej. Zdarza się, że o planach ucieczki wiedzą rówieśnicy. Bywa, że wspierają młodego uciekiniera w jego decyzjach, dają mu emocjonalne oparcie. Jak zapobiegać ucieczkom? Celem scenariusza jest profilaktyka zachowania ryzykownego, jakim jest ucieczka z domu.
Scenariusz zajęć przeznaczony dla uczniów szkoły podstawowej. Celem zajęć jest uczulenie dzieci na to, że obrazy przedstawiane w social mediach nie zawsze są odwzorowaniem rzeczywistości. Załączniki dołączone do scenariusza można wydrukować lub wyświetlić z wykorzystaniem tablicy multimedialnej.
Tempo codziennego życia, ogromna ilość bodźców i długie miesiące nauczania zdalnego w poprzednich latach odbijają się na efektywności nauki uczniów. Wielu z nich skarży się na kłopoty z koncentracją uwagi i zapamiętywaniem. Coraz częściej w gabinecie psychologa padają słowa: „nie mogę się skupić”, „uczę się, ale nie pamiętam za wiele”, „wszystko mnie rozprasza”. Kłopoty w tych obszarach mogą mieć wiele przyczyn takich, jak zaburzenia koncentracji uwagi, trudności emocjonalne, obniżony nastrój, poczucie przeciążenia obowiązkami. Może być to również wynik złych nawyków uczenia się i organizowania przestrzeni do nauki. Żmudne treningi zapamiętywania i logicznego myślenia da się jednak zamienić w pełną radości zespołową zabawę. Do tego przyda się niniejszy scenariusz.
Dorastanie to czas bardzo intensywnego budowania relacji rówieśniczych. Zmiany, jakie przynosi dojrzewanie sprawiają, że dotychczasowe kontakty interpersonalne ulegają modyfikacjom. Nastolatki szukają zarówno własnej tożsamości, ale i grupy rówieśniczej, w której będą akceptowani. Zdarza się, że dołączają do grup, których wartości wcale nie wyznają. Bardzo ważna jest więc edukacja w zakresie budowania relacji, które będą satysfakcjonujące dla wszystkich stron. Scenariusz ma za zadanie pomóc kilkunastolatkom określić własne potrzeby i odnaleźć relacje, w których poczują się bezpiecznie.
Lęk przed ekspozycją społeczną może przyjmować różne rozmiary. Trema przed premierą szkolnego przedstawienia czy deklamacją wiersza na forum klasy jest zupełnie naturalna. Normalne jest szybsze bicie serca, wzmożone pocenie się, poczucie wzmożonego niepokoju przed trudną sytuacją. Jednak czasem w miejsce zwykłej tremy wkrada się paraliżujący lęk. Wielu uczniów jak ognia unika wystąpień publicznych. Jak pomóc im oswoić sytuację ekspozycji społecznej? Jak obniżyć napięcie, opanować nieprzyjemne odczucia fizyczne, które mu towarzyszą? Scenariusz przeznaczony jest dla zespołów klasowych, w których występowanie publiczne jest okupione dużym kosztem emocjonalnym.
Przyjaźń jest powszechnie postrzegana jako coś dobrego. Może się jednak zdarzyć, że przyjaciel jest osobą, która nie dba o relację albo nawet szkodzi drugiej osobie. Wówczas przyjaźń staje się niezdrowa. Młodzież zw spektrum autyzmu ma potrzebę nawiązywania kontaktów, znalezienia osoby, której można zaufać. Jednak osobom ze spektrum może być trudniej rozpoznać toksyczną przyjaźń, która sprawia, że czujemy się przygnębieni, bezwartościowi i wykorzystywani. Cztery krótkie ćwiczenia, które zawiera scenariusz mogą ułatwić rozpoznawanie oznak niezdrowej przyjaźni, zrozumieć oczekiwania wobec przyjaciela i zadbać o swoje uczucia. Zajęcia można przeprowadzić w trybie stacjonarnym lub zdalnym.