
Rodzice uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi często wnioskują o dostosowanie formy zajęć rewalidacyjnych z grupowych na indywidualne. Czy zalecenie lekarza zawarte w dokumentacji medycznej obliguje szkołę do wprowadzenia takiej zmiany? W artykule wyjaśniamy, kto podejmuje decyzję o formie zajęć i na jakiej podstawie.

IPET to najważniejszy w szkole dokument opracowywany dla uczniów objętych kształceniem specjalnym. Zespół określa w nim cele kształcenia specjalnego dla danego ucznia oraz sposoby ich osiągania. Skuteczność IPET uzależniona jest od tego, czy został opracowany z uwzględnieniem potrzeb i możliwości ucznia. Jednak nawet najlepiej zaplanowane działania, mogą po pewnym czasie okazać się nieefektywne mimo starań całego grona pedagogicznego. Dlatego bardzo ważna jest systematyczna ocena efektywności indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego. W artykule wyjaśniamy, jak często i w jaki sposób dokonywać oceny skuteczności programu. Podpowiadamy również, na co należy zwracać szczególną uwagę, dokonując oceny poziomu funkcjonowania ucznia.

Rodzice ucznia objętego kształceniem specjalnym mają prawo zrezygnować z oferowanych przez szkołę form pomocy psychologiczno-pedagogicznej. W praktyce taka decyzja może rodzić trudności w opracowaniu indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego (IPET), który – zgodnie z przepisami – musi zawierać m.in. formy udzielanego wsparcia. W artykule wyjaśniamy, jak sporządzić IPET w sytuacji, gdy uczeń korzysta wyłącznie z bieżącej pracy nauczycieli oraz jakie elementy programu są w takim przypadku obowiązkowe.

Uczeń słabowidzący często „widzi” w szkole znacznie więcej, niż dostrzegają dorośli – napięcia, niejasne komunikaty, własne ograniczenia i reakcje otoczenia. Jednocześnie to właśnie jego rzeczywiste potrzeby bywają najmniej widoczne: zbyt często sprowadzane do kwestii technicznych, takich jak powiększona czcionka czy miejsce bliżej tablicy. Tymczasem słabowidzenie wpływa na całe funkcjonowanie dziecka – sposób poznawania świata, budowania relacji, regulowania emocji, poruszania się w przestrzeni i konstruowania obrazu samego siebie. Funkcjonowanie ucznia słabowidzącego nie jest stałe ani jednorodne. Zmienia się wraz z wiekiem, wymaganiami edukacyjnymi i rozwojowymi wyzwaniami kolejnych etapów nauki – od przedszkola, przez edukację wczesnoszkolną, aż po szkołę ponadpodstawową. To, co w wieku przedszkolnym objawia się wolniejszym rozpoznawaniem kształtów czy trudnością w orientacji przestrzennej, w okresie dorastania może przyjmować postać narastającego zmęczenia, wycofania społecznego lub obniżonego poczucia własnej wartości. Zrozumienie specyfiki funkcjonowania ucznia na każdym etapie edukacyjnym jest warunkiem realnego, a nie pozornego włączania. Niniejszy artykuł pokazuje, jak słabowidzenie wpływa na rozwój poznawczy, językowy, emocjonalno-społeczny oraz motoryczny dziecka i młodzieży – oraz dlaczego skuteczne wsparcie zaczyna się od uważnej obserwacji, a nie od gotowych schematów.

Zakup kabiny akustycznej dla uczniów ze spektrum autyzmu lub ADHD może być uznany za wydatek kwalifikowalny w ramach dotacji oświatowej. Kabina spełnia funkcje mebla, pomocy dydaktycznej oraz narzędzia terapeutycznego, co czyni ją istotnym elementem wsparcia edukacyjnego i terapeutycznego. Ważne jest jednak odpowiednie uzasadnienie jej wykorzystania w dokumentacji szkoły (np. wykazanie w IPET).

Zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze stanowią formę realizacji obowiązku szkolnego i obowiązku nauki dla dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim. Ich organizacja została szczegółowo uregulowana w przepisach oświatowych. Celem artykułu jest praktyczne wyjaśnienie zasad organizacji tych zajęć zgodnie z przepisami.