Rodzice ucznia objętego kształceniem specjalnym mają prawo zrezygnować z oferowanych przez szkołę form pomocy psychologiczno-pedagogicznej. W praktyce taka decyzja może rodzić trudności w opracowaniu indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego (IPET), który – zgodnie z przepisami – musi zawierać m.in. formy udzielanego wsparcia. W artykule wyjaśniamy, jak sporządzić IPET w sytuacji, gdy uczeń korzysta wyłącznie z bieżącej pracy nauczycieli oraz jakie elementy programu są w takim przypadku obowiązkowe.
Kontrole w zakresie IPET, zarówno planowe, jak i doraźne, są realnym elementem funkcjonowania każdej szkoły organizującej kształcenie specjalne. Warto więc wiedzieć, jak przygotować szkołę do kontroli, szczególnie doraźnej. W artykule przedstawiamy najważniejsze aspekty prawne oraz praktyczne wskazówki, które pozwolą przejść przez proces kontroli bez stresu i nieprzyjemnych niespodzianek. Sprawdź, jakie działania powinien obejmować proces tworzenia dokumentu, aby zapewnić zgodność z przepisami prawa oświatowego.
Tworzenie indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego (IPET) to obowiązek każdej szkoły, wynikający z przepisów rozporządzenia w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie i zagrożonych niedostosowaniem społecznym. Proces ten wymaga nie tylko znajomości prawa, ale również dobrej organizacji pracy zespołu nauczycieli i specjalistów. Prawidłowo opracowany i wdrożony IPET jest podstawą skutecznego wsparcia ucznia o specjalnych potrzebach edukacyjnych, a także zabezpieczeniem szkoły na wypadek kontroli. W artykule wyjaśniono, co musi zawierać IPET, przedstawiono etapy jego tworzenia oraz praktyczne wskazówki i najczęstsze błędy, których należy unikać.
Dyrektor szkoły lub przedszkola ponosi odpowiedzialność za realizację orzeczeń zawartych w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego. Często pojawiają się jednak wątpliwości – czy wskazane w zaleceniach zajęcia powinny być zajęciami rewalidacyjnymi czy specjalistycznymi? Dowiedz się, co odróżnia zajęcia rewalidacyjne i zajęcia specjalistyczne. Dowiedz się, które organizuje się w związku z kształceniem specjalistycznym, a które to zajęcia w ramach pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Od 2022 roku do polskich szkół trafia coraz więcej uczniów z Ukrainy, w tym także dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Wsparcie tej grupy uczniów wymaga od nauczycieli, psychologów i dyrektorów znajomości różnic systemowych pomiędzy edukacją specjalną w Polsce i Ukrainie, a także zrozumienia barier, z jakimi mierzą się rodziny. Proces pomocy nie kończy się na przyjęciu go do szkoły – to złożony ciąg działań, obejmujący diagnozę, adaptację, integrację z zespołem klasowym, dostosowanie metod nauczania czy prowadzenie zajęć rewalidacyjnych. Wyzwania te stają się jeszcze większe, gdy dziecko przyjeżdża bez dokumentacji, nie zna języka polskiego i przeżywa stres związany z nową sytuacją. Artykuł przedstawia najważniejsze aspekty pracy z uczniami z Ukrainy ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Wyjaśnia, jak wygląda system kształcenia specjalnego w Ukrainie, jak przebiega proces diagnozy w Polsce oraz jak skutecznie organizować wsparcie, które realnie pomoże dziecku odnaleźć się w nowej rzeczywistości.
Uczniowie z zaburzeniami ze spektrum autyzmu i ADHD lepiej funkcjonują w przewidywalnym, uporządkowanym środowisku. Właśnie dlatego istotne jest przygotowanie odpowiednich schematów dnia w domu i w szkole, ustalenie zasad współpracy z rodzicami oraz wdrożenie systemów nagradzania – zarówno w środowisku domowym, jak i szkolnym. Poniższy artykuł przedstawia przykładowe rozwiązania, które można wdrożyć w pracy z uczniem.