Filmoterapia to coraz bardziej popularne narzędzie wspierające procesy terapeutyczne i wychowawcze, które z powodzeniem może być stosowane w pracy z uczniami. Nauczyciele, psycholodzy i pedagodzy szkolni coraz częściej sięgają po filmy jako sposób na poruszanie trudnych tematów, wspieranie rozwoju emocjonalnego oraz kształtowanie postaw. Wykorzystanie filmu w terapii opiera się na założeniu, że obrazy filmowe, podobnie jak literatura, mogą pobudzać do refleksji, wywoływać emocje i umożliwiać identyfikację z bohaterami, co ułatwia zrozumienie własnych problemów. W artykule wyjaśniamy, czym jest filmoterapia, jakie są jej główne cele i jak może być efektywnie wykorzystywana w codziennej pracy pedagogicznej i psychologicznej.
Posiadanie profili, tworzenie i publikowanie treści online mają znacznie szerszy wymiar niż interakcja z użytkownikami i uzyskanie polubień. Wszystko, co umieszczamy w sieci może tam pozostać na wiele lat i stać się częścią naszej historii. Historia ta będzie dostępna dla wielu ludzi, którzy być może będą decydować o karierze, czy innych ważnych aspektach przyszłości obecnych uczniów. Uczniowie są aktywni na portalach społecznościowych, znajdują się tam przecież chaty i grupy klasowe. Warto podejmować rozmowy na temat tej aktywności i wykorzystać dyskusje uczniów do promowania zasad bezpiecznego korzystania z portali społecznościowych oraz kształtowania kompetencji cyfrowych, w tym zarządzania swoim wizerunkiem, reputacją oraz dbania o prywatność. Z artykułu dowiesz się m.in.: Dlaczego warto dyskutować z uczniami na temat treści, które publikują w sieci? Jak budowany przez młodzież wizerunek w sieci może rzutować na przyszłość? Co publikować w sieci, by promować pozytywną reputację online? Jakie działania mogą podjąć nauczyciele, aby przekazać uczniom, jak chronić swoją prywatność w internecie? Jakie konsekwencje może nieść za sobą niekontrolowane rozprzestrzenianie się materiałów w internecie? Przeczytaj również: Ochrona prywatności i budowanie wizerunku w sieci. Scenariusz zajęć dla uczniów szkoły podstawowej
„Jestem gruba. Muszę schudnąć. Powinienem mniej jeść". Tego typu wypowiedzi raczej przypisane zostałyby nastolatkom w okresie dojrzewania i osobom dorosłym. Tymczasem dolna granica wieku, w którym pojawiają się pierwsze słowa krytyki względem własnego ciała stale się obniża. Podobnie jak wiek dzieci, które trafiają do opieki psychologiczno-psychiatrycznej z powodu zaburzeń odżywiania. Jak temu zapobiegać? Dowiedz się, jakie są pierwsze symptomy zaburzeń odżywiania u młodszych dzieci. Sprawdź, jak prowadzić działania profilaktyczne i interwencyjne.
Jąkanie się to nadal obszar badań i refleksji zarówno psychologów, jak i logopedów. Źródła tego problemu nie do końca są rozpoznane. Wiele wskazuje na to, że za jąkaniem stoi cała konstelacja czynników: neurofizjologicznych i psychologicznych. Jąkający się uczeń jest również narażony na ogromne koszty psychologiczne – pojawia się wstyd, lęk, chęć wycofania się z grupy, obawa przed odrzuceniem. 22 października przypada Światowy Dzień Osób Jąkających się – to moment, w którym warto pogłębić wiedzę o tym zaburzeniu.
Przerwy międzylekcyjne odgrywają istotną rolę w organizacji pracy szkoły. Mimo ich znaczenia, przepisy prawa oświatowego nie precyzują szczegółowo zasad ich organizacji, pozostawiając to w gestii dyrektorów szkół oraz zapisów w statutach placówek. Jak zatem skutecznie zaplanować harmonogram przerw, uwzględniając przepisy dotyczące nadzoru nad uczniami oraz kwestie zdrowotne? W artykule omówione zostały kluczowe aspekty prawne i praktyczne organizacji przerw międzylekcyjnych. Sprawdź, jak powinna wyglądać organizacja przerw międzylekcyjnych w szkołach.
Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego przypada na dzień 10 października. Kondycja psychiczna młodych Polaków od lat wzbudza niepokój, dlatego takie dni, jak ten są szczególnie ważne. Każda okazja do propagowania wiedzy na temat higieny zdrowia psychicznego, standardów opieki psychologicznej i walki ze stygmatyzacją jest na wagę złota. Tegorocznym hasłem tego dnia jest „Zdrowie psychiczne w pracy”, jednak w tym dniu należy pamiętać również o młodzieży. Badania zlecone przez Rzecznika Praw Dziecka w 2021 roku wykazały, że ok. 14% uczniów w Polsce wymaga interwencji związanej z ich funkcjonowaniem psychicznym. Jest to ogromna grupa zagrożona stygmatyzacją i wykluczeniem z powodu kłopotów, na które nie mają wpływu. Dowiedz się, jak w szkole zniwelować mechanizmy stygmatyzacji wobec uczniów, którzy mają kłopoty w tym obszarze.
Samo sformułowanie strategicznych działań szkoły w programie wychowawczo-profilaktycznym nie gwarantuje ich skuteczności. Podobnie jak wyniki nauczania, efekty procesu wychowania i podejmowanych działań profilaktycznych muszą być poddawane ocenie oraz, w miarę potrzeby, modyfikacji – tak, by odpowiadały na rzeczywiste potrzeby osób, do których są kierowane. Ewaluacja programu wychowawczo-profilaktycznego powinna być prowadzona z uwzględnieniem specyfiki zdiagnozowanych problemów, wcześniejszych doświadczeń oraz zasobów konkretnej szkoły. Ważne jest, aby była to praca zespołowa, angażująca wszystkich nauczycieli i innych pracowników szkoły, a także w miarę możliwości rodziców i uczniów. Tylko wtedy można uzyskać pełen obraz funkcjonowania programu i jego rzeczywistego wpływu na społeczność szkolną.
Przed przystąpieniem do pracy nad programem wychowawczo-profilaktycznym należy przeprowadzić rzetelną diagnozę potrzeb. Na co zwrócić uwagę w 2024 roku? Ważną wskazówką są kierunki polityki oświatowej państwa, które w czerwcu ogłosił Minister Edukacji. W nadchodzącym roku szkolnym do kluczowych zadań należą edukacja prozdrowotna, wspieranie dobrostanu dzieci i młodzieży i ich zdrowia psychicznego czy dbanie o rozwój kompetencji cyfrowych. W artykule podpowiadamy, jak opracować szkolny program wychowawczo-profilaktyczny 2024/2025.
Ewaluacja programu wychowawczo-profilaktycznego w szkołach jest istotnym elementem zapewniającym skuteczność działań zaplanowanych w ramach realizacji tego programu. Obejmuje ocenę i analizę różnych aspektów programu, takich jak cele, metody realizacji, osiągnięte wyniki oraz efektywność. Program wychowawczo-profilaktyczny powinien być poddawany ewaluacji w każdym roku szkolnym. W artykule wyjaśniamy, czym jest ewaluacja, jakie narzędzia warto wykorzystać oraz jak przeprowadzić ewaluację, aby uzyskać wartościowe informacje zwrotne.
Opracowanie programu poprawy efektywności wyników kształcenia lub wychowania jest jednym z najważniejszych działań podejmowanych w szkole w odpowiedzi na zalecenia organu nadzoru pedagogicznego. Kto jednak powinien opiniować taki program? Choć odpowiedź na to pytanie wynika wprost z przepisów prawa, w praktyce bywa przedmiotem nieporozumień. Sprawdź, kto opiniuje program poprawy efektywności kształcenia lub wychowania.
Współczesne badania psychologiczne i pedagogiczne wskazują na głębokie konsekwencje, jakie niesie za sobą dorastanie w rodzinie dysfunkcyjnej. Dzieci, które powinny doświadczać w domu wsparcia emocjonalnego i poczucia bezpieczeństwa, często są `świadkami konfliktów, zaniedbania czy emocjonalnego chłodu. W takich warunkach samotność przestaje być jedynie stanem przejściowym – jest stałym elementem codzienności, wpływając na rozwój emocjonalny i społeczny młodego człowieka. W sytuacjach, gdy dom rodzinny przestaje pełnić swoją podstawową funkcję ochronną, często szkoła staje się jedynym miejscem, gdzie dziecko może znaleźć wsparcie i zrozumienie. Dlatego niezwykle ważne jest zrozumienie, jak rozpoznać symptomy emocjonalnego osamotnienia u ucznia oraz jak skutecznie interweniować, aby przeciwdziałać długofalowym skutkom wychowywania się w dysfunkcyjnej rodzinie.
Większość nauczycieli doświadczyła w swojej karierze sytuacji, w której rozmowa z rodzicami przybrała nieoczekiwany przebieg. Zdarza się, że rodzice stają się nie tyle roszczeniowi, co agresywni, zachowują się obraźliwie, a nawet grożą dyrektorowi czy nauczycielom. W konsekwencji wielu dyrektorów i nauczycieli zastanawia się czy prawo pozwala na nagrywanie rozmów w celach dowodowych.
Tworząc indywidualny program edukacyjno-terapeutycznego (IPET) dla ucznia z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego należy pamiętać o doradztwie zawodowym. Jak wprowadzić młodego ucznia na ścieżkę odkrywania swoich zainteresowań i planowania przyszłości zawodowej? Jak zindywidualizować podejście, by zaspokoić jego unikalne potrzeby i wyzwania? W artykule wyjaśniamy, jak skutecznie uwzględnić doradztwo zawodowe w IPET.
Doradztwo zawodowe w szkołach dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym i znacznym powinno być realizowane, ponieważ przepisy nie wykluczają w tym zakresie szkół specjalnych. Natomiast w szkole specjalnej nie prowadzi się tych zajęć w formie zajęć doradztwa zawodowego, o których mowa w art. 109 ust. 6 ustawy z 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe. Działania w zakresie doradztwa zawodowego muszą być dostosowane do specyfiki działalności szkoły i funkcjonowania uczniów. Sprawdź, jak prowadzić zajęcia doradztwa zawodowego w szkole specjalnej.
Wydłużenie okresu nauki ucznia z niepełnosprawnością oznacza, że w kolejnym roku będzie on realizował zajęcia edukacyjne zgodnie z ramowym planem nauczania dla danej szkoły i klasy. Dotyczy to również uczniów szkoły specjalnej. Czy to oznacza, że uczeń z wydłużonym etapem edukacyjnym będzie ponownie będzie uczęszczał na zajęcia z doradztwa zawodowego?
Rozpoczęcie nowego roku szkolnego to moment, w którym wychowawcy klas stają przed koniecznością zmierzenia się z szeregiem istotnych zadań i obowiązków, które wynikają z przepisów prawa oświatowego. Ważne, aby na starcie roku szkolnego dokładnie przemyśleć, jakie działania należy podjąć, aby sprostać wymaganiom zarówno w zakresie organizacyjnym, jak i prawnym. Warto upewnić się, że wszystkie aspekty pełnienia funkcji wychowawcy są jasne. Przeczytaj artykuł, aby mieć pewność, że znasz najważniejsze zadania wychowawcy.
Funkcjonowanie w grupie rówieśniczej to niezbędny warunek rozwoju każdego dziecka. W okresie nastoletnim naturalne jest odwrócenie uwagi od rodziny w stronę rówieśników i różne działania na rzecz uniezależnienia od dorosłych. Budowanie relacji z innymi nastolatkami, umiejętność efektywnej komunikacji, współpracy, rozwiązywania konfliktów to nieocenione zasoby interpersonalne. Praca na rzecz ich rozwoju jest podstawą dalszych sukcesów – życiowych i zawodowych. Dlatego warto wspierać rozwój grupy, jej integrację i procesy, jakie w niej zachodzą. Skorzystają na tym jej członkowie.
Wakacje to dla dzieci i nastolatków czas intensywnego budowania kompetencji społecznych. Mogą pobyć w różnych grupach, tych, które znają, np. wśród kuzynów, na koloniach organizowanych w szkole lub zupełnie nowych – jadąc na np. obóz z biura podróży. Niezależnie od tego, gdzie tworzy się nowa grupa zawsze zachodzi w niej proces grupowy. A tam, gdzie więcej niż jedna osoba dochodzi do konfliktów. To naturalne. Dowiedz się, jak zainterweniować, gdy dzieci przekraczają ustalone zasady i nie stosują się do ustaleń.
Trudne dziecko, nic na niego nie działa, ona manipuluje innymi, robi co chce, zasady dla niego nie istnieją – podobne określenia mogą paść z ust nauczycieli, którzy mają pod opieką uczniów z zaburzeniami zachowania. Dorośli w kontakcie z dziećmi z tego rodzaju kłopotami czują się najczęściej bezradni. Stosowane na co dzień narzędzia zdają się nie działać. Młody człowiek wyraża niechęć, buntuje się, łamie szkolne zasady i lekceważy konsekwencje. Czym są tego rodzaju trudności? Jak je rozumieć i w jaki sposób wspierać ucznia z zaburzeniami zachowania?
Tiki u dziecka wzbudzają w otoczeniu silne emocje. Dorośli bywają zdezorientowani, niepewni, jak mają zareagować i w jaki sposób wesprzeć ucznia. Stres w takich sytuacjach towarzyszy często wszystkim – tikającemu uczniowi, nauczycielom i rówieśnikom. Nietrudno o błędne koło – napięcie emocjonalne nasila częstotliwość i intensywność tików, co z kolei budzi wtórny stres w otoczeniu i zwrotnie wpływa na ucznia. Jak zatrzymać takie błędne koło? Jak reagować, gdy u ucznia pojawiają się tiki?
Codzienne życie ucznia niezależnie od wieku wymaga nieustannego wysiłku intelektualnego. Jednak nie zawsze umysł działa na tak samo wysokich obrotach. Wystarczy, że uczeń jest zmęczony lub przeciążony, by pogorszyła się pamięć i koncentracja uwagi. Podobne kłopoty mogą pojawić się między innymi wraz z rozwojem zaburzeń nastroju lub nasileniem lęku. Jaki wpływ mogą mieć zaburzenia emocjonalne na funkcjonowanie intelektualne ucznia?
Trudne dziecko, nic na niego nie działa, ona manipuluje innymi, robi co chce, zasady dla niego nie istnieją – podobne określenia mogą paść z ust nauczycieli, którzy mają pod opieką uczniów z zaburzeniami zachowania. Dorośli w kontakcie z dziećmi z tego rodzaju kłopotami czują się najczęściej bezradni. Stosowane na co dzień narzędzia zdają się nie działać. Młody człowiek wyraża niechęć, buntuje się, łamie szkolne zasady i lekceważy konsekwencje. Czym są tego rodzaju trudności? Jak je rozumieć i w jaki sposób wspierać ucznia z zaburzeniami zachowania?
Tiki u dziecka wzbudzają w otoczeniu silne emocje. Dorośli bywają zdezorientowani, niepewni, jak mają zareagować i w jaki sposób wesprzeć ucznia. Stres w takich sytuacjach towarzyszy często wszystkim – tikającemu uczniowi, nauczycielom i rówieśnikom. Nietrudno o błędne koło – napięcie emocjonalne nasila częstotliwość i intensywność tików, co z kolei budzi wtórny stres w otoczeniu i zwrotnie wpływa na ucznia. Jak zatrzymać takie błędne koło? Jak reagować, gdy u ucznia pojawiają się tiki?
Codzienne życie ucznia niezależnie od wieku wymaga nieustannego wysiłku intelektualnego. Jednak nie zawsze umysł działa na tak samo wysokich obrotach. Wystarczy, że uczeń jest zmęczony lub przeciążony, by pogorszyła się pamięć i koncentracja uwagi. Podobne kłopoty mogą pojawić się między innymi wraz z rozwojem zaburzeń nastroju lub nasileniem lęku. Jaki wpływ mogą mieć zaburzenia emocjonalne na funkcjonowanie intelektualne ucznia?
Nie chcę już czuć tego wszystkiego, wszystkim byłoby beze mnie lepiej, nikomu nie jestem potrzebny – aż strach pomyśleć, ile takich myśli kłębi się w nastoletnich głowach. Statystyki pokazują, że kilkanaście procent osób wśród młodzieży w wieku nastoletnim wyraża niezadowolenie ze swojego życia*. Wielomiesięczne oczekiwanie w kolejce do psychologa dziecięcego pokazuje, jak wiele z nich potrzebuje wsparcia i zatroszczenia się o zdrowie psychiczne. Niestety, liczba prób samobójczych pokazuje, że w wielu przypadkach zaburzenia psychiczne zaczyna się leczyć za późno. Każdy dorosły mający pod opieką dzieci i nastolatków powinien wiedzieć, jak zareagować, gdy dziecko ujawnia myśli rezygnacyjne lub samobójcze. Dobrze jest również umieć je rozróżnić. Co na temat myśli samobójczych oraz myśli rezygnacyjnych u dzieci i młodzieży powinien wiedzieć każdy nauczyciel? Jak reagować na wyraźnie artykułowane myśli rezygnacyjne i myśli samobójcze u nastolatków i jak rozmawiać o problemach?
Przepisy prawa oświatowego nie nakładają na szkołę obowiązku poinformowania rodziców o wdrożeniu standardów ochrony małoletnich. Nie ma także regulacji mówiących o konieczności zbierania oświadczeń o zapoznaniu się z nimi. Konieczne jest natomiast udostępnienie standardów na stronie internetowej oraz wywieszenie w widocznym miejscu w placówce oraz określenie w samych standardach, na jakich zasadach i w jaki sposób szkoła udostępnieni rodzicom standardy do zaznajomienia się. Sprawdź szczegóły i skorzystaj z propozycji praktycznych narzędzi ułatwiających komunikację z rodzicami.
Obowiązek opracowania i wdrożenia standardów ochrony małoletnich nie jest tożsamy z powołaniem zespołu i wyznaczeniem koordynatora. Dyrektor szkoły może samodzielnie wprowadzić standardy zarządzeniem. Sprawdź szczegóły.
Podawanie leków uczniom na wycieczce nie należy do obowiązków nauczyciela czy opiekuna. Za zdrowie dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską odpowiedzialność ponoszą rodzice. Jeśli przewidują, że np. podczas jazdy autokarem mogą pojawić się u dziecka nudności, wymioty i zawroty głowy, to powinni przygotować je do drogi i w odpowiednim czasie przed planowaną podróżą podać dziecku lek. Natomiast postępowanie opiekunów wycieczki wobec ucznia zgłaszającego określone dolegliwości w drodze powrotnej powinny wyznaczać przyjęte w szkole ustalenia oraz informacje przekazane przez rodziców. Sprawdzamy szczegóły!
Podstawową zasadą działań dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych nauczycieli powinna być troska o zdrowie uczniów. Nie mogą oni jednak podejmować decyzji w sprawach związanych ze zdrowiem uczniów bez udziału ich rodziców. Jednak wyjątkową sytuacją, kiedy szkoła musi podjąć odpowiednie działania, nie czekając na zgodę rodziców, jest podejrzenie zagrożenia życia lub zdrowia ucznia.
W ostatnich latach wzrasta liczba zachorowań na cukrzycę. Coraz częściej wykrywa się ją u dzieci i młodzieży. Jest duże prawdopodobieństwo, że w każdym przedszkolu i szkole uczy się co najmniej jeden cukrzyk. Oznacza to, że każdy nauczyciel powinien posiadać przynajmniej podstawową wiedzę na temat tej choroby. W tym artykule wyjaśniono, czym jest cukrzyca i jak zapewnić bezpieczeństwo dziecku z cukrzycą w szkole. Dowiedz się, jakie są potrzeby ucznia oraz obowiązki nauczycieli i rodziców.
Do 15 sierpnia 2024 r. w każdej szkole muszą zostać opracowane i wdrożone standardy ochrony małoletnich. Jedną z kwestii, których nie można pominąć są zasady korzystania z urządzeń elektronicznych z dostępem internetu. Czy w standardach ochrony małoletnich można zamieścić zasady ograniczające uczniom możliwość korzystania z telefonów komórkowych na terenie szkoły?
Posiadanie profili, tworzenie i publikowanie treści online mają znacznie szerszy wymiar niż interakcja z użytkownikami i uzyskanie polubień. Wszystko, co umieszczamy w sieci może tam pozostać na wiele lat i stać się częścią naszej historii. Historia ta będzie dostępna dla wielu ludzi, którzy być może będą decydować o karierze, czy innych ważnych aspektach przyszłości obecnych uczniów. Uczniowie są aktywni na portalach społecznościowych, znajdują się tam przecież chaty i grupy klasowe. Warto podejmować rozmowy na temat tej aktywności i wykorzystać dyskusje uczniów do promowania zasad bezpiecznego korzystania z portali społecznościowych oraz kształtowania kompetencji cyfrowych, w tym zarządzania swoim wizerunkiem, reputacją oraz dbania o prywatność. Z artykułu dowiesz się m.in.: Dlaczego warto dyskutować z uczniami na temat treści, które publikują w sieci? Jak budowany przez młodzież wizerunek w sieci może rzutować na przyszłość? Co publikować w sieci, by promować pozytywną reputację online? Jakie działania mogą podjąć nauczyciele, aby przekazać uczniom, jak chronić swoją prywatność w internecie? Jakie konsekwencje może nieść za sobą niekontrolowane rozprzestrzenianie się materiałów w internecie? Przeczytaj również: Ochrona prywatności i budowanie wizerunku w sieci. Scenariusz zajęć dla uczniów szkoły podstawowej
Dostęp do wiedzy psychoedukacyjnej jest obecnie ogromny. Każdy nastolatek codziennie napotyka w sieci przeróżne treści związane z psychologią, zdrowiem psychicznym, ogólnie pojętym dobrostanem. Wielu influencerów i youtuberów opowiada o swoich doświadczeniach z terapią i diagnozą psychiatryczną. Z jednej strony upowszechnienie wiedzy psychologicznej i normalizacja trudności emocjonalnych są wielkim społecznym osiągnięciem. Z drugiej strony w chaosie informacji znajdziemy ogromną ilość pseudopsychologicznych porad, które niewiele mają wspólnego z nauką. Jak zadbać o ochronę młodzieży w sieci? Co mogą zrobić nauczyciele, aby pomóc uczniom rozpoznawać pseudonaukowe treści psychologiczne?