Gra rozwija umiejętność nazywania i rozpoznawania emocji i uczuć oraz radzenia sobie z przegraną. Pozwala także ćwiczyć koncentrację uwagi, spostrzegawczość i współpracę w grupie.

Przygotowanie do gry

Przed rozpoczęciem zabawy należy wydrukować z załącznika: planszę (najlepiej na twardszym papierze i w formacie A3), żetony i nagrody, a także karty (można nakleić je na grubszy karton).

Gra przeznaczona jest dla dzieci w wieku 5–9 lat

Liczba graczy: 2–6

Zawartość gry

plansza do gry,
25 kart (12 par oraz jedna karta Czarny Piotruś),
żetony i nagrody.

Zasady gry

Wersja łatwiejsza (dzieci młodsze, 4–5 lat)

Dzieci siedzą w kręgu. Po środku jest ułożona plansza do gry.
Przygotuj żetony.
Rozdaj każdemu z dzieci po cztery losowo wybrane karty. Gracze po kolei szukają na planszy rysunku odpowiadającego posiadanej karcie, a następnie naśladują emocję, którą przedstawia.
Dzieci siedzące w kręgu nazywają tę emocję. Jeśli grupa odgadnie właściwie, „właściciel karty” kładzie kartę na planszy na właściwym rysunku. Jeśli dzieci mają problem z nazwaniem emocji, pomaga im w tym nauczyciel. Gdy dzieci wyłożą wszystkie karty, dobierają je ze stosiku leżącego obok planszy.
Jeśli dzieci zauważą, że na planszy jest para kart (żółta buźka i twarz), przedstawiających tę sama emocję, wówczas wołają „Para”. Jeśli dziecko wyciągnie z swojej puli kart kartę Czarny Piotruś i położy ją na planszy, to dziecko, które zauważy ten fakt, krzyczy „Piotruś”. Hasła „Para” oraz „Piotruś” dzieci mogą wypowiedzieć, jak położą kartę na planszy. Dziecko, które pierwsze zauważy parę, otrzymuje od nauczyciela żeton. Jeśli kilkoro dzieci poda hasło jednocześnie – nauczyciel rozdaje żetony każdemu z nich.
Na zakończenie dzieci liczą żetony. Dziecko, które ma najwięcej żetonów, otrzymuje w nagrodę uśmiechniętą dużą buźkę.
Podsumowanie nauczyciela: Czy łatwo jest odczytywać emocje innych osób? Co nam w tym pomaga, a co przeszkadza?

Wersja trudniejsza (dzieci starsze, 6–7 lat)

Potasuj karty. Rozdaj każdemu z graczy określoną liczbę kart. Liczbę kart dostosuj do liczby graczy. W przypadku 2–3 graczy można ograniczyć liczbę kart do 4–5 sztuk (aby dzieci mogły je ułożyć w wachlarz).
Gracze sprawdzają, czy posiadają karty stanowiące pary. Wyjaśnij dzieciom, że parę tworzy żółta buźka i odpowiadająca jej twarz. Pokaż przykładowe 2–3 rozwiązania i zapytaj, czy dzieci rozumieją zasady gry. Dzieci, które znajdą pary, odkładają je na bok.
Rozpocznij grę, prosząc np. najwyższe dziecko o wyłożenie jednej z kart na środek stołu.
Dzieci posiadające kartę przedstawiającą emocję taką samą, jak na leżącej na stole karcie (może to być i żółta buźka, i twarz), wykładają ją, mówiąc, jakie uczucie jest przedstawione.
Po zakończeniu gry nauczyciel prowadzi rozmowę z dziećmi na temat uczuć i emocji towarzyszących różnym wydarzeniom w szkole.

Wersja najtrudniejsza (dzieci, które dobrze radzą sobie w grze w wersji trudniejszej, 6–9 lat)

Rozdaj losowo każdemu z graczy karty.
Poproś, aby dzieci ułożyły karty w wachlarz.
Gracze sprawdzają, czy posiadają karty stanowiące pary. Wyjaśnij dzieciom, że parę tworzy żółta buźka i odpowiadająca jej twarz. Pokaż na przykładzie, co to oznacza, i zapytaj, czy dzieci rozumieją zasady gry. Dzieci, które znajdą pary, odkładają je na bok.
Poproś dzieci, aby ustaliły, które z nich jest najstarsze. Rozpocznij grę, prosząc najstarsze dziecko o wyciągnięcie karty z wachlarza koleżanki/kolegi siedzącego po prawej stronie.
Kolejni gracze kontynuują grę, wyciągając karty od kolejnych osób.
W przypadku gdy wyciągnięte karty tworzą parę, dzieci odkładają je na bok, mówiąc jednocześnie, kiedy można taką emocję przeżywać (podają przykład).
Wygrywają ci gracze, którzy pozbędą się wszystkich kart.
Na zakończenie uczniowie oglądają swoje pary kart i nazywają emocje i uczucia na nich przedstawione.
Dziecko, które posiadało kartę Czarnego Piotrusia, pokazuje ją pozostałym dzieciom. Każde z dzieci rysuje buźkę, która mogłaby odpowiadać przedstawionemu uczuciu/emocji, a następnie prezentuje rysunek.
Nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat gry. Porównuje przygotowane przez dzieci rysunki, zadając pytania: Czy są do siebie podobne? Czy wszyscy odczytali podobnie przedstawione na rysunku emocje i uczucia? Co może mieć wpływ na nasze myślenie o uczuciach innych osób? Czy podobnie określiliśmy nazwy emocji i uczuć je przedstawiających? Co czujemy, kiedy przegrywamy? Jak można sobie poradzić z emocjami pojawiającymi się po przegranej?