Świat bardzo dynamicznie przenosi się do sieci – dorośli pracują zdalnie, dzieci i nastolatki doświadczają trudów zdalnej nauki. Kontakty interpersonalne są zdecydowanie rzadsze. Dorastający uczniowie zmuszeni są do komunikowania się i współpracy za pośrednictwem internetu. Coraz częściej zdarza się, że cały świat ich relacji ogranicza się do kontaktów wirtualnych. Nauczyciele i rodzice zastanawiają się natomiast czy internet jako źródło kontaktów interpersonalnych to wróg czy sprzymierzeniec.
Dyrektor szkoły ma obowiązek zapewnienia uczniom bezpiecznych i higienicznych warunków uczestnictwa w zajęciach organizowanych przez szkołę. Dotyczy to nie tylko zajęc prowadzonych na jej terenie, ale również w poza obiektami należącymi do danej jednostki. Obowiązywanie tej zasady nie zostało wyłączone na czas zawieszenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty, a zatem – o bezpieczeństwo uczniów trzeba dbać także w czasie zdalnego nauczania. Jak dokonać tego podczas zdalnego wychowania fizycznego, kiedy uczniowie wykonują ćwiczenia w domu?
Już na etapie przedszkolnym dzieci z trudnościami rozwojowymi czy zdrowotnymi mogą doświadczyć wykluczenia – ze strony zarówno dorosłych, jak i rówieśników. Dodatkową trudnością jest to, że często nie są w stanie tego wyrazić, pokazać dorosłym – zwłaszcza, jeśli ich komunikacja odbywa się na poziomie niewerbalnym, jak w przypadku dzieci autystycznych czy z opóźnionym rozwojem mowy. W takiej sytuacji mogą pokazywać swoje emocje poprzez zachowanie – nasilając tym samym trudności w grupie i narażając się na jeszcze większą dyskryminację. Przeczytaj artykuł i skorzystaj ze scenariuszy zajęć mających na celu prewencję dyskryminacji ze względu na stan zdrowia.
Wszystko, co nowe rodzi pewne obawy. Dorosły ma jednak wiele różnych punktów odniesienia – gdy zaczyna nową pracę, jest w stanie przewidzieć, jaki ten początek może być. Gdy kilkuletnie dziecko przekracza próg przedszkola po raz pierwszy, żadnego porównania nie ma. To, co mówili rodzice: „będzie tam dużo zabawek”, „poznasz wielu kolegów”, „będziesz się tam dobrze bawił” było zwyczajnie czystą abstrakcją, bo przecież nie da się wyobrazić sobie czegoś, czego się nigdy nie doświadczyło. Jedyne, co można zrobić, to wybuchnąć płaczem.
Podawane w mediach informacje o ADHD często są ze sobą sprzeczne. Jedni podważają istnienie tego zaburzenia, inni proponują różnorodne metody leczenia, niektóre naprawdę niekonwencjonalne. Można śmiało założyć, że w każdej szkole jakieś dziecko z taki trudnościami się znajdzie – według statystyk zaburzenie to rozpoznaje się u ok. 1% populacji dzieci szkolnych. Dlatego warto przyjrzeć się bliżej funkcjonowaniu uczniów z tym zespołem, by móc zastanowić się, w jaki sposób można ich wesprzeć – wspierając jednocześnie siebie i swoją nauczycielską cierpliwość.
Za nami ponad 3 miesiące pracy zdalnej. Polska szkoła w ciągu kilku dni przeszła z XIX-wiecznego systemu pruskiego na nowoczesną i innowacyjną drogę edukacyjną. Dokonała się rewolucja, a mówiąc bardziej precyzyjnie, dokonali jej nauczyciele, uczniowie i ich rodzice. I zrobili to naprawdę dobrze. Chyba nie ma nauczyciela, który podczas zamknięcia szkół w roku 2020 nie zdobył nowych, bardzo przydatnych umiejętności. I mimo że dla większości pedagogów był to okres, którego raczej z łzą w oku wspominać nie będą, jest kilka ciekawych rzeczy i zachowań uczniów, na które warto zwrócić uwagę i mieć je z tyłu głowy kontynuując pracę edukacyjną. Z nieskrywaną ciekawością słucham wrażeń nauczycieli i uczniów z ich pracy zdalnej, sama też ją prowadzę i monitoruję, na tej podstawie powstał ten artykuł.
Korzystanie z dzienników elektronicznych znacznie ułatwiło komunikację z rodzicami. E-dzienniki pozwoliły także na ograniczenie „papierowej” korespondencji z rodzicami. Nie oznacza to jednak, że rodzice zupełnie nie muszą już składać własnoręcznych podpisów na dokumentach szkolnych. To z kolei nierzadko daje przestrzeń do nadużyć – zdarza się, że uczniowie podrabiają podpisy rodziców i opiekunów. Jaką odpowiedzialność ponosi uczeń za sfałszowanie podpisu rodzica? Czy podrobienie podpisu innej osoby oznacza popełnienie przestępstwa?
Informacja o niepełnosprawności intelektualnej dziecka to dla rodziców ogromny wstrząs. To naturalne, że rodzice marzą o dobrej przyszłości dla swoich dzieci. Pragną, by miały szanowany społecznie zawód, chcą, by ich dziecko wyróżniało się swoimi pasjami, by rozwijało mocne strony i skorzystało z nich w przyszłości. Diagnoza niepełnosprawności intelektualnej sprawia, że rodzic traci grunt pod nogami. Nie zawsze również rozumie, co właściwie oznacza takie rozpoznanie. Co ważne – nie zawsze udaje się postawić diagnozę jeszcze przed rozpoczęciem edukacji. Dowiedz się, jak wspierać rodziców dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim, którzy zdecydowali, że dziecko będzie uczęszczało do szkoły ogólnodostępnej.
Od 1 września 2022 r. w szkołach obowiązkowo zatrudniono psychologów. W niektórych szkołach takie stanowiska wcześniej nie funkcjonowały. W związku z tym wielu rodziców nie zgadza się na to, aby psycholog pracował z ich dzieckiem i sprzeciwiają się, by specjaliści mieli wgląd w dotyczącą ich dokumentację. Sprawdź, czy istnieje podstawa prawna ograniczenia dostępu psychologa do danych osobowych ucznia.
Momenty przełomowe w życiu – wybór szkoły średniej, matura, studia, zaręczyny, ślub, ciąża, nowa praca – łatwo stają się przedmiotem wręcz publicznej dyskusji. Łatwo przypomnieć sobie wydarzenie, stresujące i trudne – np. wybór kierunku dalszej nauki, które szeroko omawiała nasza rodzina, przyjaciele, znajomi, sąsiedzi, a nawet mniej poinformowane osoby, jak ekspedient w osiedlowym sklepie. Gdy stoimy przed decyzją, wyborem – w zasadzie jakimkolwiek, który przyniesie długofalowe skutki, zawsze znajdą się doradcy, którzy przedstawią nam własne wizje, argumenty za i przeciw, tragiczne skutki pomyłek. W takim klimacie często znajdują się dzisiejsi siódmo – i ósmoklasiści – przecierający szlaki edukacyjne po reformie, zmuszeni do szybszego wyboru dalszej drogi, niż poprzednie pokolenie.
Podczas pracy z zespołem klasowym często zastanawiamy się, jakie metody i techniki będą najbardziej skuteczne, ciekawe czy efektywne. Oto przegląd i krótka charakterystyka metod i technik, które można zastosować na zajęciach z doradztwa zawodowego, na godzinie z wychowawcą, na lekcjach podczas realizowania podstawy programowej czy na spotkaniach ze specjalistami.
Największe wyzwanie w budowaniu zespołu leży po stronie dyrektora (w przypadku kadry pracowniczej) i nauczyciela/specjalisty (w przypadku oddziału klasowego). Kluczem jest poznanie poszczególnych członków i adekwatne wykorzystanie ich potencjału i możliwości. W zależności od celu, jaki chcemy osiągnąć, każdorazowo warto zastanowić się nad plusami i minusami pracy zespołowej.
Aktywne uczenie się to podejście edukacyjne, które skupia się na zaangażowaniu uczniów w procesie nauki. W odróżnieniu od tradycyjnych, biernych metod nauczania, aktywne metody aktywizują uczniów pobudzając ich ciekawość, kreatywność oraz samodzielne myślenie. W tym artykule wyjaśniamy, czym jest aktywne uczenie się oraz wyjaśniamy, dlaczego to podejście jest tak ważne dla współczesnej edukacji. Autorka przedstawia korzyści aktywnego uczenia się dla uczniów, nauczycieli i szkół oraz wskazuje, które technologie mogą wspierać proces uczenia się.
Drama edukacyjna jest jedną z najpopularniejszych metod aktywnych wykorzystywanych w procesie edukacyjnym i wychowawczym. W artykule szczegółowo omówiono aspekty tej metody, wymieniono płynące z niej korzyści oraz przedstawiono techniki dramowe, które mogą być stosowane w praktyce. Materiał pomaga zrozumieć, w jaki sposób drama edukacyjna może wspomagać rozwój dzieci i młodzieży i jak korzystać z niej na poszczególnych lekcjach. Okazuje się bowiem, że wcielanie się w role można wykorzystać nie tylko na zajęciach terapeutycznych czy przewidujących zabawę w teatr, ale również na przedmiotach ścisłych.
Grupa rówieśnicza to niezaprzeczalnie najbardziej naturalne środowisko rozwoju każdego nastolatka. Bliski kontakt z równolatkami jest w okresie dorastania potrzebny jak powietrze. To w grupie buduje się tożsamość jednostki. W relacjach z innymi młody człowiek dowiaduje się kim jest, jaki jest i czego potrzebuje. Grupa ma jednak różne oblicza. Potrafi być zarówno środowiskiem bardzo wspierającym, jak i bardzo destrukcyjnym. Wszystko zależy od procesu grupowego, jaki w niej przebiega i zasobów, jakie posiada. Pracując z grupami nastoletnimi możemy osiągnąć bardzo wiele i ułatwić nastolatkom trudną podróż do dorosłości. Warto jednak świadomie wykorzystywać odpowiednie techniki i znać naturę grupy.
Czym właściwie są zaburzenia zachowania? Czy każde dziecko, które zachowuje się agresywnie ma kłopoty z zachowaniem? W jaki sposób reagować na agresywne reakcje młodego człowieka i kiedy właściwie można o nich tak mówić? Hasło „agresja” przysparza wiele kłopotów. Pojawia się często w narracji dorosłych w odniesieniu do złości, stawiania granic, odmowy, oporu lub niechęci. Nie zawsze opisywane zachowanie rzeczywiście jest agresywne. Co zrobić, gdy jednak rzeczywiście pojawiają się reakcje tego typu?
Wprowadzenie do nowego środowiska szkolnego stanowi wyzwanie zarówno dla uczniów jak i dla ich rodzin. Dzieci przybywające z innego kraju muszą zmierzyć się nie tylko z różnicami językowymi i systemami edukacyjnymi, ale także z nowymi rówieśnikami, nauczycielami oraz zasadami szkolnymi. Adaptacja może przebiegać różnie w zależności od osobowości ucznia. Niektórzy szybko nawiązują kontakty, traktując nową sytuację jako przygodę. Inni mogą przejawiać nietypowe zachowania związane z wysokim stresem, kryzysem czy niechęcią do przebywania w Polsce. W artykule ekspertka tłumaczy, dlaczego nie jest zalecane natychmiastowe kierowanie ucznia do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Zwraca również uwagę, w jaki sposób przekazać informację o konieczności pogłębienia diagnozy, w sytuacji, gdy nauczyciele stwierdzają taką potrzebę.
Niech pierwszy rzuci kamień ten, który nigdy nie dał się wyprowadzić z równowagi. Dziecięca ekspresja bywa zachwycająca i urocza, ale ma też swoje mroczne strony. Trwający w nieskończoność krzyk, płacz, rzucanie się na ziemię, czy całkowita odmowa współpracy potrafią napiąć największego stoika. Jednak wychowanie to nie transakcja wymienna. Nie działa w niej zasada: oko za oko, ząb za ząb. Zadaniem dorosłego jest wspierać dziecko, nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Co zrobić, jeśli w domu ucznia dorosły ucieka się kar cielesnych? Jak z nim rozmawiać, aby zrozumiał czym tak naprawdę są klapsy?
Czym właściwie są zaburzenia zachowania? Czy każde dziecko, które zachowuje się agresywnie ma kłopoty z zachowaniem? W jaki sposób reagować na agresywne reakcje młodego człowieka i kiedy właściwie można o nich tak mówić? Hasło „agresja” przysparza wiele kłopotów. Pojawia się często w narracji dorosłych w odniesieniu do złości, stawiania granic, odmowy, oporu lub niechęci. Nie zawsze opisywane zachowanie rzeczywiście jest agresywne. Co zrobić, gdy jednak rzeczywiście pojawiają się reakcje tego typu?
Wprowadzenie do nowego środowiska szkolnego stanowi wyzwanie zarówno dla uczniów jak i dla ich rodzin. Dzieci przybywające z innego kraju muszą zmierzyć się nie tylko z różnicami językowymi i systemami edukacyjnymi, ale także z nowymi rówieśnikami, nauczycielami oraz zasadami szkolnymi. Adaptacja może przebiegać różnie w zależności od osobowości ucznia. Niektórzy szybko nawiązują kontakty, traktując nową sytuację jako przygodę. Inni mogą przejawiać nietypowe zachowania związane z wysokim stresem, kryzysem czy niechęcią do przebywania w Polsce. W artykule ekspertka tłumaczy, dlaczego nie jest zalecane natychmiastowe kierowanie ucznia do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Zwraca również uwagę, w jaki sposób przekazać informację o konieczności pogłębienia diagnozy, w sytuacji, gdy nauczyciele stwierdzają taką potrzebę.
Niech pierwszy rzuci kamień ten, który nigdy nie dał się wyprowadzić z równowagi. Dziecięca ekspresja bywa zachwycająca i urocza, ale ma też swoje mroczne strony. Trwający w nieskończoność krzyk, płacz, rzucanie się na ziemię, czy całkowita odmowa współpracy potrafią napiąć największego stoika. Jednak wychowanie to nie transakcja wymienna. Nie działa w niej zasada: oko za oko, ząb za ząb. Zadaniem dorosłego jest wspierać dziecko, nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Co zrobić, jeśli w domu ucznia dorosły ucieka się kar cielesnych? Jak z nim rozmawiać, aby zrozumiał czym tak naprawdę są klapsy?
Wydaje się dość oczywiste, że tzw. trudne dziecko to dziecko po przejściach. Sprawia kłopoty, bo samo je ma. Powoduje konflikty, jego zachowania są impulsywne i mało przewidywalne, bo tego nauczyło się od swojego otoczenia. Niestety rzadko dorośli chcą widzieć więcej i szerzej. Jakby uwagę przykuwał tylko wierzchołek góry lodowej, przeróżne „niegrzeczne” zachowania, a to co pod wodą pozostaje niezauważone. Przeczytaj artykuł i dowiedz się, dlaczego tak często umyka nam, że „trudny uczeń”, to w rzeczywistości uczeń z doświadczeniem traumy. Sprawdź, jakie skutki w psychice człowieka może wywołać uraz oraz kiedy dziecko powinno być skierowane do specjalisty w zakresie zdrowia psychicznego.
Depresja nierzadko dotyka młodych ludzi, także uczniów szkoły podstawowej. Obniżanie się wieku pacjentów z depresją jest przede wszystkim wynikiem nasilających się przemian społeczno-kulturowych. To także skutek rosnących wymagań wobec młodych ludzi. Szybkie tempo życia, brak czasu, obarczanie pociech coraz większą odpowiedzialnością, może sprzyjać zachwianiu ich zdrowia psychicznego. Sprawdź, czym objawia się depresja wśród dzieci i młodzieży i na co zwracać uwagę. Dowiedz się, jak wspierać uczniów, u których zdiagnozowano zaburzenia depresyjne.
Media codziennie donoszą o kolejnych przypadkach molestowania seksualnego dzieci. Mówi się o dzieciach i nastolatkach, chłopcach i dziewczynkach, które nie postawiły granicy dorosłemu. Kiedy nadużycia seksualne wychodzą na światło dzienne, pojawia się pytanie: gdzie byli rodzice, nauczyciele, sąsiedzi? Czy naprawdę nikt nic nie zauważył? Nikt nic nie przeczuwał? Dziecko nic nie powiedziało? Dowiedz się, jak można rozpoznać przemoc seksualną wobec dzieci. Sprawdź także, jak nadużycia seksualne wpływają na psychikę ofiar.
Na psychiatryczną izbę przyjęć często trafiają dzieci przywożone karetką prosto ze szkoły. Jednak problem, z którym trafiają do szpitala nie pojawił się nagle, a najwięcej informacji o niepokojących zachowaniach dziecka posiadają rodzice. Jak zachęcić ich do otwartej rozmowy ze szkolnym psychologiem lub wychowawcą? Jak pomóc im wspólnie z dzieckiem przejść przez kryzys i wrócić do szkoły po pobycie na oddziale psychiatrycznym?
Kryzys polskiej psychiatrii dziecięcej widać w kolejkach do psychologa lub psychiatry w poradniach, liczbie zgłoszeń dzieci do opieki psychologiczno-pedagogicznej w szkołach, we wstrząsających nagłówkach o próbach samobójczych coraz mniejszych dzieci. Na psychiatryczną izbę przyjęć często trafiają dzieci przywożone karetką prosto ze szkoły. Pojawia się pytanie: czy da się tego uniknąć?
12 września 2019 r. weszła w życie nowa ustawa o opiece zdrowotnej nad uczniów. Wprowadziła ona nowe rozwiązania prawne w zakresie profilaktycznej opieki zdrowotnej i opieki stomatologicznej w szkołach. Nowe przepisy mają istotne znaczenie dla dyrektora szkoły i organu prowadzącego, a w szczególności – dla uczniów