Wysoko Wrażliwe Osoby (HSP – Highly Sensitive Person, Highly Sensitive People) to termin wprowadzony w latach 90. przez Elaine Aron, amerykańską psycholog. Wysoka wrażliwość to cecha, o której w ostatnich latach jest bardzo głośno. Wiele osób w przestrzeni publicznej zaczęło określać się w ten sposób, definiując to wyrażenie w różny sposób. Czym właściwie jest to zjawisko? Czy jest to cecha, zaburzenie układu nerwowego, a może sposób funkcjonowania? Jak pracować z uczniem, do którego pasuje to określenie? Jakie są objawy WWO i czy w przypadku ich zauważenia potrzebna jest po prostu akceptacja, czy raczej terapia, która pomoże uodpornić się na bodźce zewnętrzne?
Poczucie własnej wartości to stan psychiczny powstały na skutek ogólnej oceny samego siebie. Innymi słowy to odpowiedź na pytania: jaki jestem, co mogę, jak się postrzegam, w jaki sposób oceniam samego siebie? Samoocena nie zawsze jest adekwatna. Czasem bywa w szokujący sposób zaniżona, zwłaszcza u dzieci. Jestem do niczego, nic nie potrafię, nikt mnie nie potrzebuje, wszystko niszczę. To tylko kilka przykładów myśli, które dzieci i młodzież ujawniają w gabinecie psychologa. Jak wzmocnić wiarę w siebie u uczniów z zaniżonym poczuciem własnej wartości?
Wprowadzenie do polskiego porządku prawnego możliwości stosowania środków oddziaływania wychowawczego przez dyrektorów szkół pozwoliło na to, by nakładać na uczniów obowiązek tzw. prac porządkowych. Okazuje się jednak, że kara tego typu nie może dotyczyć wszystkich – dyrektor nie może bowiem nakazać jej pełnoletnim uczniom. Sprawdź szczegóły.
Przyspieszony oddech, szybsze bicie serca, poczucie, że zaraz się zemdleje – to klasyczne objawy ataku paniki. Wielu nastolatków opisuje podobny stan w stresujących sytuacjach. Czy to atak paniki, czy tylko odczucie silnego napięcia? Czasem właściwe rozpoznanie nie jest łatwe. Niezależnie jednak od przyczyny silnych odczuć z ciała warto wiedzieć, jak pomóc młodemu człowiekowi w regulacji emocji.
Wiele mówi się o kryzysie psychicznym polskiej młodzieży. Poradnie pękają w szwach. Trudno znaleźć miejsce u psychologa, nie mówiąc już o psychoterapeucie dzieci i młodzieży lub psychiatrze. Słowo „depresja” przestaje być tematem tabu. Coraz więcej osób publicznie przyznaje się do trudnych doświadczeń emocjonalnych, epizodów depresji, leczenia i terapii. Coraz częściej mówi się o niej w kontekście dzieci i młodzieży. Jednak nadal wiedza o tym, jak przebiega depresja u dzieci i młodzieży, nie jest powszechna. Wciąż pokutuje obraz pełen przygnębienia i smutku, choć jest zdecydowanie niepełny. Często o w dzieciach z depresją widzi się tzw. trudne dzieci. Przypisując im odpowiedzialność za to, jak funkcjonują, nie chorobie. Sprawdź, kiedy zaburzenia nastroju powinny bardzo niepokoić i o podejrzeniach należy zawiadomić rodziców. Dowiedz się, jak może przebiegać depresja u dzieci u młodzieży, którym przyklejono łatkę „niegrzecznych".
Rozpoznanie nieprawidłowo kształtującej się osobowości u nastolatka może budzić niepokój w otoczeniu. Jednocześnie jednak, wiele trudności psychicznych społeczeństwo rozumie już lepiej i powoli zdejmuje z nich ciężar tabu. Jeśli chodzi o trudności w zakresie kształtowania się osobowości, nadal często nie do końca wiadomo o co chodzi. Jak się zachować? Jak wesprzeć nastolatka, który przejawia takie cechy?
Wydawać by się mogło, że wszyscy uczniowie z niecierpliwością wyczekują ferii zimowych. Większość z nich ostatnie dni przed zimowym wypoczynkiem nie może się skupić, Pojawiają się plany na wyjazdy, spotkania, beztroskie popołudnia i długie wieczory. Nie można jednak zapomnieć o tych dzieciach, dla których szkoła to jedyne bezpieczne miejsce. Wolne od agresji dorosłych, dające możliwość kontaktu z rówieśnikami. Czym będą dwa tygodnie bez kontaktu z nauczycielami i psychologiem? W artykule wskazano, co zrobić, aby zapewnić, choć minimalne, wsparcie dla uczniów w czasie ferii zimowych, kiedy nie będzie możliwe udzielanie bezpośredniej pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Nie dam rady. Nie wstaję, nie mam siły tam iść. Czuję, że zaraz zwymiotuję, niech mnie tylko nie bierze do odpowiedzi. Będą na mnie wszyscy patrzeć. Czuję, że mnie tu nie chcą. Na samą myśl o szkole boli mnie brzuch i jest nie dobrze. Tak mogą brzmieć wypowiedzi dzieci i nastolatków, które zmagają się z zaburzeniami lękowymi. Trzeba bowiem pamiętać, że fobia szkolna w klasyfikacji medycznej nie jest odrębną kategorią, chociaż towarzyszący jej zespół objawów jest podobny do fobii społecznej. Czym jest fobia szkolna, jak wygląda w rzeczywistości, z jakimi problemami mierzą się uczniowie? Lęk dziecka przed szkołą został opisany w odniesieniu do starszych uczniów – nastolatków.
Mówi się, że dla rozwoju dziecka najważniejsze jest poczucie bezpieczeństwa i stabilizacja. Codzienna rutyna, powtarzalność, uporządkowany rytm dnia są filarami, na których można się oprzeć. Dziecko powinno wiedzieć, do czego wraca ze szkoły, co się będzie działo w weekendy, wakacje. Dzieci nie lubią chaosu, niespodzianek. Wiele się o tym słyszy, jednak, gdy rzeczywiście pojawia się jakaś nagła zmiana, łatwo o tym zapomnieć.
Sytuacja, w której uczeń prosi, by zwracać się do niego innym imieniem niż wskazuje dokumentacja, zdarza się stosunkowo często. Zwykle młody człowiek informuje, że na co dzień posługuje się drugim imieniem lub innym – wskazanym przez siebie, ponieważ nie lubi tego oficjalnego. Nauczyciele oraz koledzy i koleżanki zwykle nie widzą w tym problemu. Zupełnie inaczej jest jednak, gdy młody człowiek ujawnia swoją tożsamość płciową. Wówczas prosi o używania przez nauczycieli i uczniów preferowanego przez niego imienia właściwego dla płci przeciwnej. Co powinna zrobić szkoła w takiej sytuacji? Jak zagwarantować uczniom transpłciowym prawo do poszanowania ich tożsamości płciowej? Czy należy uszanować prośbę ucznia o używanie wobec niego innego imienia i form gramatycznych właściwych dla płci przeciwnej?