
Wiele pokoleń bawiło się w „prawda czy wyzwanie”. Internetowa wersja tej kultowej gry towarzyskiej nikogo nie powinna dziwić – w końcu coraz więcej obszarów życia młodzieży przenosi się do świata online. Różnica polega jednak na charakterze współczesnych wyzwań. Challenge'e w sieci polegają na wykonywaniu zadań, nagrywaniu ich i publikowaniu filmików w mediach społecznościowych. Niektóre z nich są niewinne i mają charakter zabawy, inne jednak wiążą się z poważnym ryzykiem dla zdrowia i życia. Problem internetowych wyzwań dostrzega także Ministerstwo Cyfryzacji i NASK. Na portalu gov.pl można znaleźć poradnik dla nauczycieli z praktycznymi wskazówkami, jak reagować na niebezpieczne zachowania dzieci i młodzieży w sieci. To ważny sygnał, że temat wymaga uwagi i otwartej rozmowy w szkole. Jak w sposób konstruktywny rozmawiać z uczniami, aby uświadomić im zagrożenia wynikające z podejmowania ryzykownych wyzwań?

Każdy nauczyciel, wychowawca czy specjalista szkolny zna to z własnego doświadczenia: wrzesień mija stosunkowo spokojnie, a już w październiku pojawia się wzrost trudnych zachowań wśród uczniów. Wydaje się, że szkoła, która jeszcze niedawno tętniła świeżością i ciekawością, nagle staje się areną wyzwań wychowawczych, o których wcześniej nie myśleliśmy. Dlaczego tak się dzieje? Czy to tylko przypadek, czy kryje się za tym głębsza psychologia rozwoju i mechanizmy funkcjonowania szkoły? Przyjrzyjmy się temu bliżej.

Wychowawca klasy to osoba, która koordynuje wszystkie działania dotyczące uczniów. Nie dziwi więc, że nałożono na niego szereg zadań dotyczących pomocy psychologicznej i pedagogicznej. Sprawdź, jaka jest jego rola w procesie udzielania wsparcia uczniom. Dowiedz się, co to znaczy pełnić funkcje koordynatora. Przekonaj się również, w jakim stopniu za skuteczność tej pomocy odpowiadają pozostali nauczyciele.

Zaburzenia integracji sensorycznej (SI) stanowią jedno z kluczowych wyzwań w pracy z dziećmi ze spektrum autyzmu i innymi zaburzeniami neurorozwojowymi. Wiele zachowań autoagresywnych, takich jak uderzanie głową, gryzienie czy drapanie, ma swoje źródło właśnie w sposobie, w jaki układ nerwowy przetwarza bodźce sensoryczne. Celem artykułu jest pokazanie, jak mechanizmy sensoryczne i psychologiczne łączą się z autoagresją, jakie są typowe ścieżki od bodźca do zachowania oraz jakie strategie terapeutyczne i profilaktyczne mogą pomóc rodzicom, nauczycielom i terapeutom.

Edukacja włączająca to systemowe podejście do kształcenia i wychowania, w którym każdy uczeń ma prawo do pełnoprawnego uczestnictwa w życiu szkoły, a jej zadaniem jest wyrównywanie szans i rozwijanie indywidualnego potencjału. Realizacja tych celów wymaga oparcia działań szkoły na przepisach prawa oświatowego, które określają ramy organizacyjne, obowiązki nauczycieli, dyrektorów i specjalistów oraz gwarantują uczniom dostęp do wsparcia. Niniejsze zestawienie 20 kluczowych aktów prawnych stanowi praktyczne narzędzie porządkujące wiedzę i wspierające codzienną pracę wszystkich nauczycieli, ze szczególnym uwzględnieniem dyrektorów i specjalistów.

Integracja sensoryczna stanowi fundament prawidłowego rozwoju dziecka – pozwala mu organizować bodźce z otoczenia, kształtować orientację przestrzenną, rozwijać koordynację ruchową i budować obraz własnego ciała. W przypadku dzieci niewidomych i słabowidzących ten proces przebiega jednak w odmienny sposób, ponieważ brakuje jednego z kluczowych źródeł informacji – wzroku. To sprawia, że inne zmysły muszą przejąć funkcje orientacyjno-regulacyjne, co wiąże się zarówno z potencjałem, jak i z licznymi wyzwaniami. Niniejszy artykuł przybliża specyfikę zaburzeń integracji sensorycznej u dzieci z niepełnosprawnością wzrokową oraz wskazuje kierunki oddziaływań terapeutycznych, które mogą wspierać ich harmonijny rozwój. Zawarte tu treści będą szczególnie przydatne dla nauczycieli, terapeutów integracji sensorycznej, tyflopedagogów i psychologów, którzy poszukują praktycznych sposobów pracy z uczniem wymagającym specjalistycznego wsparcia. Tekst zwraca uwagę zarówno na charakterystyczne trudności rozwojowe, jak i na konkretne rozwiązania terapeutyczne oraz organizacyjne, możliwe do wdrożenia w szkole i w domu.

Dokumentowanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej stanowi obowiązek każdej placówki oświatowej i jest jednym z filarów systemu wsparcia uczniów. Prawidłowe prowadzenie dokumentacji nie tylko zapewnia zgodność z przepisami prawa, ale także gwarantuje spójność i ciągłość działań podejmowanych wobec dziecka. To narzędzie, które pozwala na analizę skuteczności podejmowanych działań, a jednocześnie chroni szkołę i jej pracowników, stanowiąc dowód rzetelnego wywiązywania się z nałożonych obowiązków.

W pracy wychowawczej jednym z największych wyzwań jest budowanie odpowiedzialności uczniów za własne zachowanie i za atmosferę panującą w klasie. Tradycyjne podejścia oparte na regulaminach narzuconych „z góry” mogą prowadzić do oporu, poczucia niesprawiedliwości lub braku identyfikacji z zasadami. W tym kontekście kontrakt klasowy może stać się narzędziem, które wesprze proces wychowawczy, zaangażuje uczniów i wzmocni ich poczucie wpływu oraz współodpowiedzialności.

Praca w godzinach ponadwymiarowych i doraźnych zastępstwach to dla wychowawcy klasy szansa na zarobienie dodatkowych pieniędzy. Z drugiej jednak strony wymaga to jeszcze lepszej organizacji i umiejętnego zarządzania swoim czasem pracy. Sprawdź, jaki jest limit dla dodatkowych godzin i co zmieniło się w tym zakresie od 1 września 2025. Dowiedz się, które godziny można realizować bez wymaganych kwalifikacji oraz kiedy potrzebna jest zgoda na dodatkową pracę. Upewnij się także, jak rozliczane jest wynagrodzenie wychowawcy klasy za pracę w godzinach ponadwymiarowych i doraźnych zastępstw.

Czy dziecko z wadą słuchu może czuć się pełnoprawnym członkiem klasy, w której większość uczniów słyszy bez trudności? Edukacja włączająca stawia sobie właśnie takie wyzwanie – otworzyć przed nim dostęp do wiedzy, relacji i doświadczeń szkolnych. To zadanie znacznie bardziej złożone niż mogłoby się wydawać. Aparat słuchowy czy implant nie rozwiążą bowiem wszystkich problemów. Za tym, aby uczeń z wadą słuchu mógł uczyć się „na równych prawach”, stoją konkretne strategie dydaktyczne, rozwiązania organizacyjne i świadomość całej społeczności szkolnej. W artykule wyjaśniamy, jak wygląda codzienność ucznia z dysfunkcją słuchu w zwykłej szkole, jakie bariery na-potyka i co może zrobić nauczyciel, aby nie były one przeszkodą w nauce ani w budowaniu relacji z rówieśnikami.