Nie jest łatwo rozmawiać z młodzieżą na temat AIDS. Dość powszechne jest przekonanie, że AIDS to problem starszych pokoleń. Nastolatki mogą myśleć, że ten kłopot dawno przeminął i obecnie zagrożenie zarażeniem jest niewielkie. Krajowe Centrum ds. AIDS donosi jednak, że to nieprawda. Codziennie na świecie wirusem HIV zakaża się 6 tysięcy osób, w Polsce to około 2-3 osoby dziennie. Rocznie w Polsce wykrywa się kilkaset zakażeń.
Mówi się, że dla rozwoju dziecka najważniejsze jest poczucie bezpieczeństwa i stabilizacja. Codzienna rutyna, powtarzalność, uporządkowany rytm dnia są filarami, na których można się oprzeć. Dziecko powinno wiedzieć, do czego wraca ze szkoły, co się będzie działo w weekendy, wakacje. Dzieci nie lubią chaosu, niespodzianek. Wiele się o tym słyszy, jednak, gdy rzeczywiście pojawia się jakaś nagła zmiana, łatwo o tym zapomnieć.
Agresję kojarzymy zazwyczaj z czymś złym; biciem, zabieraniem, obelgami słownymi. Nie jest to jednak takie proste w przypadku dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, w szczególności z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. U nich agresja jest często nieudanym szukaniem pomocy, próbą kontaktu, zaproszeniem do komunikacji. Równie często bywa reakcją na nękanie rówieśnicze, którego doświadcza wielu uczniów z ASD. Dowiedz się, jak radzą sobie uczniowie ze spektrum autyzmu w obliczu przemocy rówieśniczej.
Sposób postrzegania wychowania dwujęzycznego dziecka zmieniał się na przestrzeni czasu. Obecnie powszechne i poparte badaniami jest twierdzenie, że wychowanie dziecka w środowisku dwóch języków przynosi przede wszystkim korzyści. Daje możliwość lepszego startu w życiu zawodowym, pozwala na równorzędne zanurzenie się w dwie kultury (nie tylko kultury języka), poszerza możliwości intelektualne człowieka. Nie obywa się jednak bez problemów. Wciąż można spotkać się z mylną tezą, że dwujęzyczne wychowanie dzieci powoduje opóźnienie rozwoju mowy. W artykule wyjaśniamy, czym jest dwujęzyczność dzieci, czy wpływa na rozwój mowy dziecka oraz na co szczególną uwagę powinien zwrócić logopeda pracujący z dzieckiem bilingwalnym.
Przepisy prawa oświatowego nie wskazują w sposób precyzyjny, jaką dokumentację powinien prowadzić nauczyciel wspomagający. Sprawdź czego może oczekiwać nauczyciel przedmiotu, wychowawca lub dyrektor szkoły. Upewnij się, że prowadzona przez Ciebie dokumentacja jest właściwa.
Profilaktyczna opieka zdrowotna w szkole jest sprawowana nad uczniami do ukończenia 19 roku życia. W przypadku uczniów z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego – do ukończenia szkoły ponadpodstawowej. O ile jednak okres sprawowania tej opieki nad osobami z niepełnosprawnością może zostać wydłużony, o tyle – jak każdy pełnoletni uczeń mogą oni wyrazić sprzeciw wobec sprawowania tej opieki. W artykule omówiono zagadnienia dotyczące opieki zdrowotnej nad pełnoletnim uczniem z niepełnosprawnością intelektualną. W przykładach wskazano na postępowanie w sytuacji, gdy uczeń ten dodatkowo choruje przewlekle – na cukrzycę.
Nauczyciele języków obcych spotykają wielu uczniów zdolnych, stykają się z różnymi zdolnościami, obserwują rozwój różnorodnych talentów. Rozpoznanie zdolności oraz dostosowanie do nich programu edukacji językowej stanowi jednak nie lada wyzwanie. Tymczasem opracowanie kompleksowego modelu rozwoju uzdolnień językowych wiąże się z wieloma korzyściami zarówno dla uczniów, grupy rówieśniczej, w której funkcjonują, jak również szkoły. Co istotne, nauczyciel języka obcego nie musi nie wspierać uczniów zdolnych w osamotnieniu. Należy bowiem pamiętać, że współpraca z innymi nauczycielami, pedagogiem, psychologiem szkolnym oraz rodzicami przynosi jeszcze lepsze rezultaty.
Uczniowie z afazją rozwojową, to uczniowie ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Dostarczenie do szkoły orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego wydanego ze względu na afazję rozwojową wymaga dostosowania warunków i sposobu nauki do potrzeb ucznia. W artykule wyjaśniono, czym jest afazja rozwojowa oraz w jaki sposób nauczyciele mogą wspierać proces uczenia się dziecka w zależności od obrazu zaburzenia.
Przywitaj się, uśmiechnij się, zagadaj do kogoś. Nie bądź taki wstydzioch. Nie ma czego się wstydzić. Dorośli próbują na różne sposoby zachęcić nieśmiałe dziecko do interakcji z innymi. Nie wiedzą jednak, że lęk społeczny nie zawsze da się tak po prostu przełamać. Pokutuje przekonanie, że jeśli nieśmiałe dziecko raz zmusi się kontaktu z kimś nowym, to już będzie dobrze. Mówi się też, że często lęk społeczny w dzieciństwie jest czymś naturalnym i mija z wiekiem. Niekoniecznie. Dlaczego? Dowiedz się czym jest lek społeczny i czy należy utożsamiać go z fobią społeczną? Skorzystaj ze wskazówek dotyczących wspierania dzieci, które unikają kontaktu. Ekspertka nie tylko wyjaśnia, czym są zaburzenia lękowe u dzieci i młodzieży, ale zawraca również uwagę, kiedy objawy lęku powinny skłaniać do wizyty u specjalisty i rozważanie podjęcia terapii.
Sytuacja, w której uczeń prosi, by zwracać się do niego innym imieniem niż wskazuje dokumentacja, zdarza się stosunkowo często. Zwykle młody człowiek informuje, że na co dzień posługuje się drugim imieniem lub innym – wskazanym przez siebie, ponieważ nie lubi tego oficjalnego. Nauczyciele oraz koledzy i koleżanki zwykle nie widzą w tym problemu. Zupełnie inaczej jest jednak, gdy młody człowiek ujawnia swoją tożsamość płciową. Wówczas prosi o używania przez nauczycieli i uczniów preferowanego przez niego imienia właściwego dla płci przeciwnej. Co powinna zrobić szkoła w takiej sytuacji? Jak zagwarantować uczniom transpłciowym prawo do poszanowania ich tożsamości płciowej? Czy należy uszanować prośbę ucznia o używanie wobec niego innego imienia i form gramatycznych właściwych dla płci przeciwnej?