Czym jest dwujęzyczność? Czy dwujęzyczność dzieci opóźnia rozwój mowy?

W obrębie opisywanego tu zagadnienia używa się licznych pojęć. Złożona terminologia wynika między innymi z prób precyzyjnego wyszczególnienia każdej z możliwych sytuacji, odnoszących się do wychowania i nauki języków. Dwujęzyczność, inaczej bilingwizm, to w najprostszym rozumieniu umiejętność posługiwania się dwoma językami. Wielojęzyczność to z kolei umiejętność posługiwania się więcej niż dwoma językami [1]. Poziom posługiwania się tą umiejętnością może wahać się od minimum kompetencji komunikacyjnej po pełną kompetencję językową w zakresie mówienia, czytania i pisania [2]. Ze względu na czas nabycia umiejętności posługiwania się językami wyróżnia się:

• dwujęzyczność symultaniczną (równoczesną) – gdy dwa języki są przyswajane jako równorzędnie od urodzenia (ojczyste), lub jeden z nich jest wprowadzany krótko po urodzeniu;
• dwujęzyczność sekwencyjną (sukcesywną) – gdy drugi język zostaje wprowadzony pewien czas po nabyciu biegłości w porozumiewaniu się za pomocą pierwszego języka [3].

W niektórych krajach powszechna jest znajomość dwóch języków. Taką sytuację określa się bilingwizmem społecznym [4].