wychowawca klasy

 Organizacja zajęć rewalidacyjnych – aspekty prawne i praktyczne

Organizacja zajęć rewalidacyjnych – aspekty prawne i praktyczne

Planowanie pracy rewalidacyjnej z uczniem posiadającym orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego przysparza wielu trudności. Czy cele określa się zespole? Czy może robi to nauczyciel prowadzący zajęcia? Nadal zdarza się mylenie zajęć rewalidacyjnych z zajęciami prowadzonymi w ramach pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Wiele emocji wzbudza także nieokreślone pensum nauczyciela, które nie jest wprost unormowane w prawie oświatowym. Sprawdź, jak powinna wyglądać organizacja zajęć rewalidacyjnych. Sprawdź również, w jaki sposób określić wymiar pensum nauczyciela prowadzącego te zajęcia.

Z artykułu dowiesz się m.in.:

  • Jak zorganizować pracę rewalidacyjną z uczniem
  • Kto może prowadzić zajęcia rewalidacyjne
  • Jakie jest pensum dla nauczyciela, któremu powierzono prowadzenie zajęć rewalidacji
  • Jak wyliczyć pensum nauczyciela prowadzącego zajęcia rewalidacyjne
  • Dlaczego do rewalidacji warto włączać metody wspierające
  • Czym charakteryzują się różne metody wspierające pracę specjalisty

Przeczytaj również:

  Zadania i obowiązki wychowawcy klasy – o czym pamiętać na początku roku szkolnego?

Zadania i obowiązki wychowawcy klasy – o czym pamiętać na początku roku szkolnego?

Rozpoczęcie nowego roku szkolnego to moment, w którym wychowawcy klas stają przed koniecznością zmierzenia się z szeregiem istotnych zadań i obowiązków, które wynikają z przepisów prawa oświatowego. Ważne, aby na starcie roku szkolnego dokładnie przemyśleć, jakie działania należy podjąć, aby sprostać wymaganiom zarówno w zakresie organizacyjnym, jak i prawnym. Warto upewnić się, że wszystkie aspekty pełnienia funkcji wychowawcy są jasne. Przeczytaj artykuł, aby mieć pewność, że znasz najważniejsze zadania wychowawcy.

Podstawową jednostką organizacyjną szkoły, z wyjątkiem szkoły artystycznej realizującej wyłącznie kształcenie artystyczne, jest oddział. Oddziałem opiekuje się nauczyciel wychowawca. Analiza przepisów prawa oświatowego pozwala stwierdzić, że nie istnieje jednolity i zamknięty wykaz zadań przewidzianych dla nauczycieli pełniących tę funkcję. Informacje o obowiązkach wychowawców klas są bowiem rozproszone w różnych aktach prawa powszechnie obwiązującego, a doprecyzowane w regulacjach wewnętrznych obowiązujących w szkole.

Z artykułu dowiesz się m.in.:

  • Jakie są najważniejsze zadania wychowawcy klasy?
  • Jakie szczegółowe obowiązki wychowawcy są zapisane w statucie szkoły?
  • Jak wychowawca powinien organizować pracę z uczniami?
  • Jakie są zasady oceniania zachowania uczniów przez wychowawcę?
  • Jakie obowiązki ma wychowawca w zakresie organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej?
  • Jakie kroki podjąć, aby skutecznie współpracować z rodzicami uczniów?
  • Jakie zadania administracyjne spoczywają na wychowawcy na początku roku szkolnego?
Kto na ławce wyciął serce? Miłość nastolatków. Na zdjęciu nastolatki na korytarzu szkolnym

Kto na ławce wyciął serce? Pierwsza miłość nastolatków

Piosenka Czerwonych Gitar opisuje przeróżne działania, które jest w stanie podjąć zakochany nastolatek, mimo ciągłego odrzucenia – „tak bardzo się starałem, a ty teraz nie chcesz mnie…”. Zdarza się, że nauczyciele patrzą na te pierwsze miłosne historie z pobłażliwością. A przecież sami nie mogli jej zdzierżyć u dorosłych, gdy przeżywali swoją nastoletnią miłość. Dorośli często zapominają o tym, co dla nastolatków jest oczywiste. O tym, że złamane serce boli nie tylko bohaterów filmów dla młodzieży. Przeczytaj artykuł i skorzystaj ze wskazówek, jak w szkole reagować na zakochanych nastolatków. Dowiedz się także czego nie mówić, aby pozornie niewinnym żartem nie urazić młodego człowieka.

Pierwsza walka o sympatię kolegów i koleżanek zaczyna się już w przedszkolu. Dzieci rozdają walentynki, dają sobie prezenty, czasem skradną buziaka. W zabawach przewijają się tematy ślubu, narodzin nowych dzieci w rodzinie, chodzenia do pracy. Kilkuletnie maluchy z dużą starannością odzwierciedlają w relacjach między sobą to, co same zobaczyły w swoich domach. Ich domy „na niby” to takie mini symulacje prawdziwych rodzin. Pojawiają się różnorakie fascynacje – już przedszkolaki są w stanie ocenić czyjąś atrakcyjność, próbują się spodobać wybranej osobie, są o siebie zazdrosne, chcą spędzać razem czas. 
Dorośli – rodzice, nauczyciele – najczęściej przyjmują pozycję obserwatorów, chwilami ewentualnie lekko się podśmiewając z pomysłów dzieciarni. Pierwsza, przedszkolna miłość dziecka powoduje uśmiech, a zachowanie malucha uważa się za słodkie i rozkoszne. Jeśli malec czuje przyzwolenie na wyrażanie uczuć, przywiązania do innego dziecka, chętnie to robi. Słyszymy „jak będę duży, to się z nim ożenię”. Zresztą, ślubny rytuał jest też bardzo popularną zabawą wśród dzieci wczesnoszkolnych. Ulubioną atrakcją wszystkich kolonii wakacyjnych, gdzie zapewnia się specjalną oprawę, są „księża”, sukienki z firanek etc. Eksperymentowanie, próbowanie, sprawdzanie różnych rodzajów „związków” w zabawie jest dla dzieci tak naturalne, jak oddychanie. Dorośli się tym nie martwią – aż do momentu, kiedy ich maluszek odkryje młody wąsik pod nosem i okaże się, że wkracza w wiek dojrzewania. Pierwsza miłość kilkunastolatka nie jest postrzegana tak, jak ta przedszkolna.
Dziecko w świecie emotikonów – o zmianach w komunikacji młodego pokolenia

Dziecko w świecie emotikonów – o zmianach w komunikacji młodego pokolenia

Czasy, w których zeszyty się pożyczało i przepisywało, a informacji potrzebnych do zadań domowych szukało w encyklopedii dawno już minęły. Przeziębiony uczeń jeszcze spod kołdry może wysłać prośbę o zdjęcia notatek z lekcji na klasowym czacie. Odpowiedź na trudne pytanie z chemii na pewno znajdzie się w Internecie, a do zrobienia konstrukcji z zapałek na technikę na pewno przyda się tutorial. „Kiedyś to były inne czasy”, „dzieci nie umieją rozmawiać, tylko wysyłają sobie emotikony”, „zamiast podwórka są gry na serwerach” – podobne komunikaty słyszy się często w dyskusjach dorosłych. Często oceniamy kompetencje komunikacyjne młodych ludzi gorzej niż własne, nie zastanawiając się nad tym, na czym polega różnica i czy mogą z niej płynąc jakieś korzyści.

Dzieci – zwłaszcza nastolatki – są obecnie cały czas w kontakcie z rówieśnikami. Już nie muszą dzwonić domofonami, by wyciągnąć kolegę na dwór. Można napisać „Hej, będę za 10 minut na placu zabaw, przyjdziesz? :P”. Podobne zaproszenie wysyłają, kiedy chcą pograć z przyjacielem w grę na serwerze – walczyć w jednej drużynie przeciwko różnym potworom, zombie, podbijać kolejne światy, budować fortece i przeżywać kolejne przygody. Obok świata pełnego baz budowanych w kącie podwórek i w krzakach w parku rośnie cały świat pełen wirtualnych przygód – dobrze jest, by obydwa światy współistniały równolegle, by czas na bieganie po parku nie przeważył tego, który dziecko spędza przed ekranem. Coraz więcej dzieci domaga się uznania wirtualnych spotkań z kolegami jako realnego utrzymywania kontaktu. Dorośli czują niepokój – widzą dziecko, które godzinami siedzi na telefonie. Próbują przeciwdziałać – zabierają smartfona, zamykają w szafce, ograniczają czas dostępu na co dzień. Dzieci protestują – mówią, że przecież one właśnie rozmawiały na klasowym czacie, że inne osoby nie mają ograniczeń w domach, znów je coś ominie. Pojawia się pytanie – jak potraktować komunikację na czacie – czy uznać ją za rozmowę potrzebną w każdej relacji? Czy unieważnić rozmowy dziecka zamykając potrzebne do nich narzędzie na klucz?
 Jak rozmawiać z rodzicami o problemach ucznia? Jak komunikować rodzicom problemy ucznia?

Jak komunikować rodzicom problemy dziecka?

Podejmowanie rozmowy, która ma na celu przekazanie nieprzyjemnych i przykrych w odbiorze treści sprawia trudność każdemu nauczycielowi. Dowiedz się, jak przekazać rodzicom ucznia informacje o jego problemach, aby rozmowa stanowiła punkt wyjścia w drodze do próby ich rozwiązania. Upewnij się, że wiesz, jak komunikować rodzicom problemy dziecka.

Sytuacja, w której rodzic dowiaduje się o potrzebie przyjścia do szkoły, jest bardzo trudna. Powoduje stres, który budzi trudne emocje. Bardzo ważnym elementem pozwalającym na ich rozładowanie jest sposób przekazania informacji o spotkaniu. Najbardziej pożądany jest bezpośredni kontakt, np. podczas wizyty domowej. Jest to jednak sposób wymagający czasu i zaangażowania, w związku z tym nie zawsze możliwy do zastosowania.
  Zasady współpracy wychowawcy klasy z rodziną dysfunkcyjną ucznia

Zasady współpracy wychowawcy klasy z rodziną dysfunkcyjną

Dziecko z rodziny dysfunkcyjnej wymaga większej uwagi i pracy ze strony wychowawcy. By pomóc uczniowi przezwyciężyć skutki funkcjonowania w takiej rodzinie trzeba zacząć od zdiagnozowania źródła problemu. Do współpracy warto włączyć specjalistów szkolnych np. psychologa. Niekiedy konieczna może się okazać ingerencja organów oraz instytucji zewnętrznych, i najczęściej to wychowawca uruchamia procedurę kompleksowej pomocy uczniowi.

Z artykułu dowiesz się m.in.:

  • Czym jest rodzina dysfunkcyjna i jakie są potencjalne źródła dysfunkcji?
  • Jakie mogą być długofalowe konsekwencje funkcjonowania dziecka w rodzinie dysfunkcyjnej?
  • Jakie czynniki mogą przekształcić rodzinę dysfunkcyjną w patologiczną?
  • Które instytucje i organy mogą pomagać rodzinom dysfunkcyjnym?
  • Dlaczego szkoła odgrywa ważną rolę w pomocy dzieciom z rodzin dysfunkcyjnych?
  • Czy wychowawca klasy może uzyskać informacji o rodzinie ucznia od gminy?
  • Jakie kroki powinien podjąć wychowawca, aby nawiązać współpracę z rodziną dysfunkcyjną?
  • Jakie są procedury interwencji, gdy wychowawca podejrzewa, że dobro dziecka jest zagrożone?
  • Jakie są zasady ingerencji w sprawowanie władzy rodzicielskiej i kiedy ingerencja może być uzasadniona?
  • Jakie działania powinien podjąć wychowawca, aby pomóc dziecku wychowującego się w rodzinie dysfunkcyjnej?
  • Jakie informacje mogą być zgromadzone przez wychowawcę na temat uczniów z rodzin dysfunkcyjnych i jakie korzyści z tego wynikają?
substancje psychoaktywne zażywane przez dzieci i mlodziez

Nie mniej groźne niż narkotyki – substancje odurzające stosowane przez dzieci i młodzież

Często zapominamy, że w zasięgu dzieci są substancje niemniej groźne w działaniu niż klasyczne narkotyki. Substancje te, choć nie zostały wymienione w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii, zażywane w nieodpowiedni sposób lub w nadmiarze są równie groźne dla zdrowia i życia. Nauczyciele muszą być świadomi tych zagrożeń i aktywnie działać w celu ochrony uczniów przed potencjalnymi skutkami zażywania substancji odurzających. Dowiedz się, które substancje odurzające są popularne wśród młodzieży, po czym poznać, że nastolatek po nie sięga. Sprawdź, jakie obowiązki spoczywają na nauczycielu, który wie o tym, że uczeń stosuje omawiane substancje. 

Z artykułu dowiesz się m.in.:

  • Które substancje, choć nie uznawane za narkotyki, są równie groźne dla zdrowia i życia dzieci i młodzieży?
  • Dlaczego uczniowie coraz częściej sięgają po substancje psychoaktywne?
  • Jakie mity narosły wokół substancji psychoaktywnych?
  • Czym różnią się narkotyki „twarde” od „miękkich” i jakie są faktyczne skutki ich zażywania?
  • Jakie substancje psychoaktywne są najczęściej używane przez dzieci i młodzież?
  • Jakie sygnały powinny zaniepokoić nauczycieli i rodziców w kontekście zażywania substancji psychoaktywnych przez młodzież?
  • Jakie działania prawne i wychowawcze można podjąć w przypadku stwierdzenia zażywania substancji psychoaktywnych przez ucznia?

Pobierz ebook:

  • Dopalacze w szkole. Profilaktyka i reagowanie
Sprawdź inne serwisy