współpraca z rodzicami

Szkoła to miejsce, w którym dzieci nawiązują nowe relacje. Odwiedzają w domach innych uczniów i obserwują to, jak odmiennie żyją różne rodziny. Zaczynają dostrzegać różnice w relacjach rodzinnych. W jednej klasie uczą się obok siebie dzieci z przeróżnymi doświadczeniami, żyjące w czasem skrajnie odmiennych środowiskach. Niektóre z nich wychowywane są przez samodzielnych rodziców, inne funkcjonują w opiece naprzemiennej i ich czas dzieli się na dwa domy. W jednej rodzinie patchworkowej mogą funkcjonować biologiczne dzieci partnerów, ich rodzeństwo przyrodnie lub przybrane, zależnie od układu. Czasem rodzina patchworkowa jest stanem przez dziecko już zastanym – w takiej się urodziło, rodzice nigdy nie byli małżeństwem lub rozwód nastąpił przed ich przyjściem na świat. Czasem patchwork tworzy się na jego oczach – w konsekwencji rozstania rodziców, wejścia w nowe związki, tworzenia nowej rodziny.

Rodzice odwiedzający szkołę swoim zachowaniem również dostarczają wielu informacji o stosowanych w domu metodach wychowawczych. Celem kontaktów rodziny ze szkołą powinna być zawsze współpraca wspierająca dziecko w rozwoju, wykorzystaniu potencjału, a także w rozwiązywaniu problemów. Sprzyja jej otwarta i oparta na wzajemnym szacunku komunikacja. Tacy rodzice to skarb, bo nie tylko współpracują z nauczycielami w obszarze wychowania własnego dziecka, ale także aktywnie angażują się w życie społeczności szkolnej. W przepełnionych klasach dominują jednak rodzice, którzy gorzej radzą sobie z wychowaniem i niechętnie się do tego przyznają. Stosują uniki, wymówki lub manipulacje. Oskarżają szkołę o złe nauczanie i przerzucają na nauczycieli całą odpowiedzialność za wychowanie. Robią to otwarcie, np. podczas zebrania, konsultacji lub rozmowy telefonicznej z nauczycielem, ale także na odległość, np. nastawiają dziecko przeciwko szkole i stosowanym w niej metodom. Równie trudni dla nauczyciela są rodzice, którzy unikają kontaktu: nie odpowiadają na wiadomości, nie pojawiają się na zebraniach, są zawsze zajęci. Gdy dojdzie do eskalacji problemu dziecka (np. zagrożenie pozostaniem na drugi rok, permanentne wagary, konflikt z nauczycielem, przemoc wobec innych uczniów), są zaskoczeni i oburzeni, że nie zostali poinformowani na czas. Co oznaczają takie postawy rodziców? Nieudolność, niemoc wychowawczą, niekonsekwencję, surowość, nadmierne oczekiwania wobec dziecka i szkoły. Mówi się, że nie ma trudnych dzieci – trudni bywają ich rodzice. Poznając ich lepiej, łatwiej będzie nam zrozumieć postawy i zachowania uczniów.