współpraca z rodzicami

  Jak napisać maila do rodziców ucznia? Wskazówki do korespondencji z prośbą o spotkanie z nauczycielem

Jak napisać maila do rodziców ucznia? Wskazówki do korespondencji z prośbą o spotkanie z nauczycielem

Załącznik nr 1. Zauroczenie nastolatka. Karta pracy

Miłość w czasach dorastania – scenariusz warsztatów dla rodziców uczniów szkół ponadpodstawowych

Pierwsze związki nastolatków są dużym wyzwaniem dla rodziców. Pojawia się lęk o to, by dziecko nie podjęło decyzji, które mogą na stałe zmienić jego życie. Bardzo trudno jest przyjąć, że dotychczas zależna od dorosłych dziewczynka lub chłopiec buduje własną przestrzeń, do której nie bardzo można wejść. Pojawia się nieznana dotąd czujność w poznawaniu potencjalnych lub realnych partnerów nastolatka, wyobrażenie o beztrosce, która wpędzi dziecko w kłopoty, obawa przed ,,nieuchronnym” zranieniem. Rodzice, którzy dotąd czuli kontrolę nad życiem swoich dzieci, nagle konfrontują się z jej brakiem. Rozmowy o relacjach nastolatka bywają dla nich krępujące, pełne napięcia. Do tego wszystkiego dodajmy burzę hormonów i labilność emocjonalną dorastającego podlotka i przepis na rodzinne konflikty mamy gotowy. Warsztat ma na celu pomóc rodzicom w rozumieniu potrzeb i zadań rozwojowych młodzieży oraz wsparcie rodziców w poszerzeniu kompetencji rodzicielskich.

Uczestnicy: rodzice uczniów szkół ponadpodstawowych
Cel ogólny: rozwijanie kompetencji rodzicielskich
Cele szczegółowe:
  • psychoedukacja w zakresie potrzeb emocjonalnych i seksualnych nastolatków
  • wsparcie komunikacji rodziców z dorastającymi dziećmi
  • pomoc w rozumieniu zmian zachodzących w okresie kryzysów wieku dojrzewania
Potrzebne materiały:
  • Karta pracy nr 1. Zauroczenie nastolatka – składniki
  • Karta pracy nr 2. Porozmawiaj ze mną!
  • kartony dużego formatu
  • długopisy lub flamastry
Czas trwania zajęć: 60 minut
Liczba uczestników: 20–30 osób
Wsparcie rodziców uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim

Wsparcie rodziców uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim

Informacja o niepełnosprawności intelektualnej dziecka to dla rodziców ogromny wstrząs. To naturalne, że rodzice marzą o dobrej przyszłości dla swoich dzieci. Pragną, by miały szanowany społecznie zawód, chcą, by ich dziecko wyróżniało się swoimi pasjami, by rozwijało mocne strony i skorzystało z nich w przyszłości. Diagnoza niepełnosprawności intelektualnej sprawia, że rodzic traci grunt pod nogami. Nie zawsze również rozumie, co właściwie oznacza takie rozpoznanie. Co ważne – nie zawsze udaje się postawić diagnozę jeszcze przed rozpoczęciem edukacji. Dowiedz się, jak wspierać rodziców dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim, którzy zdecydowali, że dziecko będzie uczęszczało do szkoły ogólnodostępnej.

Zdarza się, że dziecko kierowane jest na badanie psychologiczne dopiero po rozpoczęciu nauki w szkole podstawowej. Nieświadome trudności dziecka otoczenie wymaga od niego tyle, ile od rówieśników z wyższymi zasobami poznawczymi. To powoduje, że piętrzą się edukacyjne niepowodzenia. Diagnoza daje możliwości dostosowania wymagań i oczekiwań, zaplanowania optymalnych narzędzi edukacyjnych. Potrzebna jest jednak do tego współpraca całego środowiska – rodziców, nauczycieli, pedagoga, psychologa szkolnego i dziecka. Dlatego tak istotna jest praca z rodzicem i zawiązanie z nim trwałego sojuszu na rzecz rozwoju dziecka.
Niepełnosprawność intelektualna zalicza się do zaburzeń neurorozwojowych. Co oznacza, że jest to stan funkcjonowania, a nie choroba. Dlatego jak ognia powinno się unikać określania ucznia „chorym”. Co charakteryzuje niepełnosprawność w obszarze intelektu? Przede wszystkim ograniczenia rozwoju:
  • funkcji poznawczych, takich jak pamięć, uwaga, spostrzeganie i myślenie,
  • zachowań adaptacyjnych,
  • umiejętności społecznych,
  • umiejętności regulacji emocji.
Trzeba jednak wiedzieć, że uczniowie z tym samym poziomem intelektualnym funkcjonują zupełnie różnie. Dlaczego? Dlatego, że ich rozwój nie musi przebiegać harmonijnie, mogą mieć zupełnie inne deficyty i zasoby. Bardzo ważna w dążeniu do rozumienia ucznia jest rzetelna diagnoza – badanie zarówno psychologiczne, jak i pedagogiczne. Dziecko może różnić się funkcjonowaniem od rówieśników, ale pewnie nie we wszystkich aspektach. Bywa, że rozwija swoje mocne strony w bardzo skuteczny sposób i zupełnie wtapia się w grupę rówieśniczą.

Z artykułu dowiesz się m.in.

  • Czym jest niepełnosprawność intelektualna w stopniu lekkim?
  • Jakie trudności edukacyjne można zauważyć u dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną?
  • Jakie są najczęstsze postawy rodziców z uczniów z niepełnosprawnością intelektualną?
  • Na czym powinno polegać wsparcie rodziców uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim?
Jak pracować z dzieckiem, które kłamie? Stosować kary czy zwrócić uwagę?

Jak pracować z dzieckiem, które kłamie? Stosować kary czy zwrócić uwagę?

Czasami bywa całkiem zabawnie, gdy uczeń w szkole przyłapany na braku pracy domowej wymyśla kosmicznie brzmiącą wymówkę. Chomik obgryzł mi pracę plastyczną, cały wieczór nie było prądu, mama zapomniała napisać usprawiedliwienie etc. Kłamstwo w głowie ucznia szkoły podstawowej może jawić się jako świetne wyjście z sytuacji. Zwłaszcza ci młodsi mogą absolutnie nie widzieć tego, jak bardzo niestworzone bywają ich historie. Wszyscy wiedzą, że jest to nieprawda, ale co właściwie robić, gdy dziecko kłamie?

Zanim znajdziemy odpowiedź na pytanie: skąd bierze się kłamstwo i dlaczego dzieci kłamią, trzeba zadać inne. Czy tylko dzieci kłamią? Co robi dorosły, gdy ogląda niezbyt udany rysunek ucznia? Widzi, że się starał, że pracował nad nim całą lekcję. Co mówi? Bardzo ładnie, ciekawe kolory, fajnie to wymyśliłeś. Czy tak myśli? Nie zawsze. Czasem w duchu śmieje się z proporcji postaci i generalnego chaosu na rysunku. Być może nawet zrobi zdjęcie, by pokazać potem innym śmieszną pracę ucznia. Wydaje się to błahe, ale nawet takie pozornie niewinne sytuacje są bacznie obserwowane przez przedszkolaka i ucznia. Co widzą uczniowie? Dorosłych, którzy prawią komplementy nie zawsze adekwatne do sytuacji. Którzy udają, że wiedzą wszystko, choć w rzeczywistości nie znajdą odpowiedzi na różne pytania. Dorosłych, którzy nie dają przestrzeni na powiedzenie prawdy, bo złości ich niewykonanie zadania.

Z artykułu dowiesz się m.in.:

  • Kiedy i dlaczego dziecko zaczyna kłamać?
  • Czemu ma służyć kłamstwo i w jakich sytuacjach się pojawia?
  • W jaki sposób poszukiwać źródeł kłamstwa?
  • Czy każde kłamstwo należy piętnować?
  • Jak postępować z uczniem przyłapanym na kłamstwie?
  • Jak odróżnić świadome kłamstwo od tworzenia narracji płynącej z wyobraźni dziecka?
Ucieczka z domu nie pomoże – scenariusz profilaktyczny dla uczniów klas IV-VIII szkoły podstawowej

Ucieczka z domu nie pomoże – scenariusz profilaktyczny dla uczniów klas IV-VIII szkoły podstawowej

Dlaczego młodzi ludzie uciekają z domu? Statystyki są zatrważające. Każdego roku w Polsce ucieka z domu ponad cztery tysiące nastolatków. Co sprawia, że młodzi ludzie decydują się na ucieczkę? Mogą być np.: doświadczenie przemocy w domu, odrzucenie, wykluczenia we własnej rodzinie, nadmierna presja ze strony otoczenia, brak poczucia bezpieczeństwa, wsparcia i opieki, poczucie braku wyjścia z trudnych sytuacji. Ucieczki bywają różne – czasem to głośny krzyk o pomoc i „potrząśnięcie” bliskimi. Czasem poszukiwanie innego życia, domu, w którym będzie inaczej. Zdarza się, że o planach ucieczki wiedzą rówieśnicy. Bywa, że wspierają młodego uciekiniera w jego decyzjach, dają mu emocjonalne oparcie. Jak zapobiegać ucieczkom? Celem scenariusza jest profilaktyka zachowania ryzykownego, jakim jest ucieczka z domu. 

Uczestnicy uczniowie klas IV-VIII szkoły podstawowej
Cel ogólny Profilaktyka zachowań ryzykownych: ucieczek z domu
Cele szczegółowe
  • wsparcie uczniów w poszukiwaniu rozwiązań innych niż ucieczka
  • wsparcie procesu komunikacji w grupie rówieśniczej
  • wzmocnienie uczniów w zakresie kryzysowych interwencji rówieśniczych
  • psychoedukacja w zakresie zachowań ryzykownych
  • zapobieganie zachowaniom ryzykownym w grupie rówieśniczej
  • budowanie atmosfery bezpieczeństwa i zaufania w grupie
  • rozwój empatii w grupie rówieśniczej
Potrzebne materiały
  • Załącznik nr 1. Dom, z którego chce się uciec
  • Załącznik nr 2. Motywy ucieczki
  • długopisy, ołówki
  • brystole
  • mazaki
  • kartki A4
Czas trwania zajęć 2x45 minut
Liczba uczestników 20-30 osób
Sprawdź inne serwisy