Rozmawiając ze znajomymi, zdarza Ci się zapewne usłyszeć, że uskarżają się na depresję. Termin depresja jest odmieniany przez wszystkie przypadki, podobnie jak termin stres. Depresja wydaje się być w ostatnich latach często występującym zjawiskiem. Czy dotyczy wyłącznie dorosłych, czy na depresję mogą cierpieć również małe dzieci i nastolatki? Czy wiesz, że w każdej klasie średnio dwoje dzieci cierpi na tę chorobę?
Do gabinetu psychologów dziecięcych coraz częściej trafiają rodzice zaniepokojeni tym, jak ich dziecko się odżywia. Obserwują wycofanie córki czy syna z jedzenia wspólnie z rodziną, nasilające się ograniczenia ilości jedzenia, dążenie do odchudzania się, wykonywania ćwiczeń, odrzucania różnych produktów. Martwią się tym, ile czasu ich dziecko spędza na przyglądaniu się własnemu ciału, ważeniu, porównywaniu się do kolegów. Niepokój budzą sytuacje, w których dziecko odmawia jedzenia lub zjada je po kryjomu w dużych ilościach.
Wyobraź sobie, że każdego dnia budzisz się nieco zmieniony. Tam, gdzie nie było tkanki tłuszczowej, nagle ją znajdujesz, na twarzy wyskakują kolejne wypryski, robisz się mniej proporcjonalny. Ubrania przestają pasować, wyglądasz w nich dziwnie, jakby nie były twoje. Patrzysz w lustro i czujesz się zagubiony we własnym ciele. Brzmi jak dziwny sen? To tylko codzienność – każdego nastolatka.
Czy sukces edukacyjny zależy wyłącznie od nauki zgodnej z preferowanym stylem uczenia się? Poznaj fakty i mity związane z tym tematem. Przyjrzyjmy się, jak wykorzystujemy ulubione style uczenia się w połączeniu z naszą inteligencją, osobowością i środowiskiem, w którym przebywamy.
We wszystkich szkołach są uczniowie, którzy sprawiają problemy wychowawcze. Znaczny odsetek problemów w tym zakresie wiąże się z zaburzonymi zachowaniami i reakcjami emocjonalnymi występującymi zarówno podczas lekcji, jak również na przerwach i na zajęciach pozalekcyjnych. Co należy rozumieć przez pojęcie zaburzeń emocji i zachowania, jaki zakres zachowań wpisuje się w to zjawisko i pomóc uczniom odnaleźć się w rzeczywistości szkolnej?
W artykule znajdziecie Państwo, praktyczne informacje dotyczące form pracy z uczniem zdolnym (przydatne do wdrożenia indywidualnego programu lub toku nauki), wskazówki dla wychowawcy do przygotowania opinii o uczniu oraz przykładowe zadania nauczyciela – opiekuna ucznia szczególnie uzdolnionego.
Bardzo często rodzice zwracają się do dyrektora szkoły z prośbą lub wręcz żądaniem, aby ich dzieci były uczone przez konkretnych nauczycieli. Podobne roszczenia dotyczą przydzielenia klasie konkretnego nauczyciela wspomagającego czy wybierają osobę, która ma prowadzić zajęcia rewalidacyjne. Czy istnieje podstawa prawna uzasadniająca takie żądania? Czy dyrektor musi w ogóle rozpatrywać żądanie przydzielenia konkretnych nauczycieli?
Współpraca z rodzicami uczniów jest jednym z najtrudniejszych aspektów pracy nauczyciela. Szczególnie trudne są sytuacje, w których rodzic podważa autorytet nauczyciela, kwestionuje jego kompetencje i wyraża brak szacunku czy wręcz pogardę. Co w takiej sytuacji może zrobić nauczyciel? Jakie wsparcie powinien zapewnić dyrektor szkoły? Jaką rolę w takiej sytuacji może odegrać diagnoza potrzeb ucznia?
Większość uczniów szkoły podstawowej jest przyprowadzana i odbierana przez rodziców lub upoważnione osoby. Warto pamiętać, że nie jest to obowiązkowe, jeżeli dziecko ukończyło 7 lat. Z uwagi na obowiązek zapewnienia dziecku bezpieczeństwa, szkoły proszą rodziców o dostarczenie oświadczenia o zgodzie na samodzielny powrót do domu. Czy takie oświadczenie wiąże szkołę także, gdy odnosi się do ucznia z niepełnosprawnością? Sprawdź, czy rodzic może decydować, że dziecko z niepełnosprawnością będzie samo opuszczało szkołę.
Nauczyciel prowadzący zajęcia z zakresu doradztwa zawodowego, który nie posiada w tym zakresie wymaganych kwalifikacji może być zatrudniony do końca roku szkolnego 2020/2021. Czy to oznacza, że może prowadzić zajęcia nawet wówczas, gdy nie podjął działań zmierzających do uzyskania kwalifikacji?
Cel doradztwa zawodowego to wspieranie uczniów/słuchaczy w procesie przygotowania ich do świadomego i samodzielnego wyboru kolejnego etapu kształcenia i zawodu, z uwzględnieniem ich zainteresowań, uzdolnień i predyspozycji zawodowych oraz informacji na temat systemu edukacji i rynku pracy. Pobierz program realizacji WSDZ dla szkoły policealnej/szkoły dla dorosłych w roku szkolnym 2018/2019.
Czy zachowanie dziecka, zawsze świadczy o tym, że jest „niegrzeczne” lub źle wychowane? Takie stwierdzenia są, niestety, bardzo często używane przez dorosłych w sytuacjach, w których nie potrafią poradzić sobie z niewłaściwymi zachowaniami dzieci. Przeczytaj artykuł i dowiedz się, jak postępować z dzieckiem, które utrudnia prowadzenie lekcji. Pamiętaj, że tzw. trudne zachowania ucznia i zakłócanie toku lekcji niezwykle rzadko są przejawem złośliwości. W znakomitej większości przypadków kryje się za nimi problem, którego odkrycie, być może we współpracy z psychologiem i pedagogiem, wskaże wychowawcy kolejne kroki postępowania z klasowym rozpraszaczem.
Każda grupa ma swoja dynamikę i swoje podziały. Jeśli procesy, które dzieją się w grupie są wspierające wobec wszystkich jej członków, sprawiają, że uczniowie pozytywnie podchodzą do uczestnictwa w tym procesie – mamy sytuację idealną. Niestety, nie zawsze się tak dzieje. Coraz częściej spotykamy się z procesami wykluczającymi, nastawionymi na negatywne zachowania wobec jednego ucznia lub mniejszej grupy. Jako wychowawcy, pedagodzy czy psychologowie mamy obowiązek reagowania w takich sytuacjach. Tylko jak to zrobić, by usprawnić proces, a nie pogorszyć sytuację?
Pierwsze tygodnie roku szkolnego to czas, który warto wykorzystać do intensyfikowania wysiłków związanych z pracą nad procesem grupowym w klasie. Dwa miesiące wakacji to długi okres, szczególnie, gdy jest się dzieckiem lub nastolatkiem i wiele w tym okresie może się zmienić. Wrzesień i październik to okazje to tego, żeby nawiązać nowe relacje z rówieśnikami. Nauczyciel może w tym bardzo pomóc, choć im bardziej „niewidoczny” będzie w tym procesie, tym lepiej. Przeczytaj artykuł i skorzystaj z propozycji ćwiczeń integracyjnych.
Wydawać by się mogło, że wszyscy uczniowie z niecierpliwością wyczekują ferii zimowych. Większość z nich ostatnie dni przed zimowym wypoczynkiem nie może się skupić, Pojawiają się plany na wyjazdy, spotkania, beztroskie popołudnia i długie wieczory. Nie można jednak zapomnieć o tych dzieciach, dla których szkoła to jedyne bezpieczne miejsce. Wolne od agresji dorosłych, dające możliwość kontaktu z rówieśnikami. Czym będą dwa tygodnie bez kontaktu z nauczycielami i psychologiem? W artykule wskazano, co zrobić, aby zapewnić, choć minimalne, wsparcie dla uczniów w czasie ferii zimowych, kiedy nie będzie możliwe udzielanie bezpośredniej pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Nie dam rady. Nie wstaję, nie mam siły tam iść. Czuję, że zaraz zwymiotuję, niech mnie tylko nie bierze do odpowiedzi. Będą na mnie wszyscy patrzeć. Czuję, że mnie tu nie chcą. Na samą myśl o szkole boli mnie brzuch i jest nie dobrze. Tak mogą brzmieć wypowiedzi dzieci i nastolatków, które zmagają się z zaburzeniami lękowymi. Trzeba bowiem pamiętać, że fobia szkolna w klasyfikacji medycznej nie jest odrębną kategorią, chociaż towarzyszący jej zespół objawów jest podobny do fobii społecznej. Czym jest fobia szkolna, jak wygląda w rzeczywistości, z jakimi problemami mierzą się uczniowie? Lęk dziecka przed szkołą został opisany w odniesieniu do starszych uczniów – nastolatków.
Mówi się, że dla rozwoju dziecka najważniejsze jest poczucie bezpieczeństwa i stabilizacja. Codzienna rutyna, powtarzalność, uporządkowany rytm dnia są filarami, na których można się oprzeć. Dziecko powinno wiedzieć, do czego wraca ze szkoły, co się będzie działo w weekendy, wakacje. Dzieci nie lubią chaosu, niespodzianek. Wiele się o tym słyszy, jednak, gdy rzeczywiście pojawia się jakaś nagła zmiana, łatwo o tym zapomnieć.
Wydawać by się mogło, że wszyscy uczniowie z niecierpliwością wyczekują ferii zimowych. Większość z nich ostatnie dni przed zimowym wypoczynkiem nie może się skupić, Pojawiają się plany na wyjazdy, spotkania, beztroskie popołudnia i długie wieczory. Nie można jednak zapomnieć o tych dzieciach, dla których szkoła to jedyne bezpieczne miejsce. Wolne od agresji dorosłych, dające możliwość kontaktu z rówieśnikami. Czym będą dwa tygodnie bez kontaktu z nauczycielami i psychologiem? W artykule wskazano, co zrobić, aby zapewnić, choć minimalne, wsparcie dla uczniów w czasie ferii zimowych, kiedy nie będzie możliwe udzielanie bezpośredniej pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Nie dam rady. Nie wstaję, nie mam siły tam iść. Czuję, że zaraz zwymiotuję, niech mnie tylko nie bierze do odpowiedzi. Będą na mnie wszyscy patrzeć. Czuję, że mnie tu nie chcą. Na samą myśl o szkole boli mnie brzuch i jest nie dobrze. Tak mogą brzmieć wypowiedzi dzieci i nastolatków, które zmagają się z zaburzeniami lękowymi. Trzeba bowiem pamiętać, że fobia szkolna w klasyfikacji medycznej nie jest odrębną kategorią, chociaż towarzyszący jej zespół objawów jest podobny do fobii społecznej. Czym jest fobia szkolna, jak wygląda w rzeczywistości, z jakimi problemami mierzą się uczniowie? Lęk dziecka przed szkołą został opisany w odniesieniu do starszych uczniów – nastolatków.
Mówi się, że dla rozwoju dziecka najważniejsze jest poczucie bezpieczeństwa i stabilizacja. Codzienna rutyna, powtarzalność, uporządkowany rytm dnia są filarami, na których można się oprzeć. Dziecko powinno wiedzieć, do czego wraca ze szkoły, co się będzie działo w weekendy, wakacje. Dzieci nie lubią chaosu, niespodzianek. Wiele się o tym słyszy, jednak, gdy rzeczywiście pojawia się jakaś nagła zmiana, łatwo o tym zapomnieć.
Młodzież wie o sobie nawzajem zdecydowanie więcej niż podejrzewają dorośli. Gdy okazuje się, że jeden z uczniów doświadczał przemocy, miał myśli samobójcze, okaleczał się, najczęściej wiedzieli o tym jego rówieśnicy. Dlaczego nie mówili o tym nauczycielom? Z perspektywy dorosłego ujawnienie takiego sekretu pozwoliłoby udzielić pomocy znacznie wcześniej, udałoby się zapobiec najpoważniejszym konsekwencjom sytuacji. Z punktu widzenia nastolatka nie jest to jednak oczywiste. Pierwsza część artykułu pomoże zrozumieć to zjawisko, druga część zawiera wskazówki, przeciwdziałać temu zjawisku.
Kryzys funkcjonowania polskich dzieci i młodzieży trwa od lat. Sytuacja pandemii w tym nie pomaga, nasila lęk, pogłębia poczucie wykluczenia, izolacji, samotności. Okres dorastania bywa bardzo intensywny i burzliwy, w wielu rówieśniczych środowiskach tworzy się coś w rodzaju samoistnej sieci wsparcia. Brak zaufania do dorosłych sprawia, że młodzież stara się pomagać sobie nawzajem, co bywa ponad siły. Jak sprawić, by nastolatek zrozumiał, że lojalność wobec cierpiącego przyjaciela ma swoje granice?