Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego jest dość ogólnym wskazaniem do organizacji kształcenia. Dokumentem, który zoperacjonalizuje działania poszczególnych osób pracujących z uczniem jest IPET. Jeżeli w trakcie roku szkolnego szkoła otrzymuje nowe orzeczenie, konieczne jest zorganizowanie spotkania zespołu i podjęcie decyzji, co musi zmienić się w IPET. To właśnie w IPET trzeba wskazać, które zajęcia będą realizowane indywidualnie, a w których uczeń będzie brał udział z całą klasą.
Przepisy nie definiują, jak należy rozumieć pojęcia, które mogą być zamieszczone w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego. Najwięcej trudności dostarczają „warunki i formy wsparcia umożliwiające realizację indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych ucznia" oraz „cele rozwojowe i terapeutyczne", a także „działania ukierunkowane na poprawę funkcjonowania ucznia i wzmacniania jego uczestnictwa w życiu szkoły" . Proponowane w artykule zapisy wynikają z dotychczasowych praktycznych doświadczeń uwzględniających wymagania formalne, podstawy teoretyczne oraz kierunki zmian w podejściu do edukacji uczniów z niepełnosprawnością. Sprawdź, jak odczytywać zalecenia w orzeczeniu wydanym przez poradnię.
Przepisy prawa oświatowego zobowiązują nauczycieli do tego, by uczeń posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego co najmniej dwa razy w roku został poddany okresowej wielospecjalistycznej ocenie poziomu funkcjonowania ucznia (WOPFU). W wielu szkołach, ze względu na ogłoszenie stanu epidemii i zawieszenie funkcjonowania szkół i placówek taka ocena nie została przeprowadzona na początku drugiego semestru. Sprawdź czy w związku z ograniczeniami oraz wprowadzeniem istotnych zmian w zasadach realizacji zadań przez szkoły i placówki, nauczyciele muszą przeprowadzić drugą WOPFU w roku szkolnym 2020/2021.
Zorganizowanie zdalnego nauczania dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym stanowi wyzwanie dla nauczycieli oraz rodziców. Obowiązujące przepisy zawierają jednak regulacje stanowiące furtkę dla dyrektorów szkół oraz nauczycieli.
Praca z uczniem posiadającym orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego z uwagi na niedostosowanie lub zagrożenie niedostosowaniem społecznym wymaga od nauczycieli szczególnego podejścia. Jest wyzwaniem w momencie, gdy drzwi szkoły są otwarte dla uczniów. Natomiast w sytuacji zawieszenia zajęć, praca z uczniem o specjalnych potrzebach edukacyjnych rodzi nowe trudności, na które trzeba odpowiedzieć skutecznymi rozwiązaniami. Wiele nauczyliśmy się podczas wiosennego lockdownu, warto więc teraz wykorzystać te doświadczenia.
W szkołach, do których uczęszczają uczniowie posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, zatrudnia się nauczycieli posiadających kwalifikacje z zakresu pedagogiki specjalnej w celu współorganizowania kształcenia uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, czyli tzw. nauczycieli wspomagających. Nie zawsze możliwe jest takie zorganizowanie pracy szkoły, aby tym samym uczniom podczas wszystkich zajęć towarzyszyli ci sami nauczyciele wspomagający. Czasami także wydaje się, że uczeń wymaga wsparcia nauczycieli posiadających różne kwalifikacje i kompetencje. Sprawdź, czy uczeń z niepełnosprawnością może mieć na różnych lekcjach innych, nauczycieli współorganizujących kształcenie.
W opiniach poradni psychologiczno-pedagogicznej możemy spotkać się z dwoma terminami diagnostycznymi odnoszącymi się do uczniów z nadpobudliwością psychoruchową: ADHD (ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder) czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji lub też zaburzenia hiperkinetyczne. W praktyce pedagogicznej bardziej rozpowszechniona jest nazwa ADHD i tą terminologią będę posługiwać się w artykule, który ma na celu zobrazowanie funkcjonowania ucznia z tą dysfunkcją.
Dzieci ze specyficznymi zaburzeniami mowy stanowią bardzo zróżnicowaną grupę. I to zarówno pod względem rozwoju ruchowego, poznawczego, jak i społeczno-emocjonalnego. Diagnoza tej grupy dzieci nie jest łatwa i szybka. Często też w praktyce niestety okazuje się, że jest mylna. A to prowadzi do braku możliwości lub ograniczenia w zapewnieniu dziecku wsparcia. Dowiedz się, czym jest specyficzne zaburzenie językowe (SLI). Sprawdź, jak zaburzenia mowy dziecka są postrzegane w kontekście prawa oświatowego.
Diagnoza pedagogiczna stanowi jeden z elementów kompleksowego i wielopłaszczyznowego procesu diagnostycznego dziecka. Diagnozowanie pedagogiczne w obszarze resocjalizacji jest czynnością stawiania rzetelnych rozpoznań w celach wychowawczych, o charakterze wspierającym i resocjalizującym. Dotyczy to osób niedostosowanych społecznie lub zagrożonych niedostosowaniem. Jakie działania i postawy wspomagają prawidłowy kontakt diagnostyczny? Co może rozwijać i ożywiać kontakt diagnostyczny? Jak radzić sobie z oporem w kontakcie diagnostycznym? W niniejszym artykule zostaną przedstawione wskazówki dla wychowawców, pedagogów i psychologów szkolnych, którzy nawiązują kontakt diagnostyczny z uczniami zagrożonymi niedostosowaniem społecznym lub niedostosowanymi społecznie.
Uczniowie z niepełnosprawnością coraz częściej realizują edukację w klasach ogólnodostępnych, w tzw. włączeniu. Taka sytuacja nakłada na wychowawcę klasy szczególne zadania, których realizacja wymaga koordynacji systematycznej współpracy nauczycieli w celu rozpoznania specjalnych potrzeb edukacyjnych ucznia oraz planowanie odpowiedniego wsparcia.