pomoc psychologiczno-pedagogiczna

Uczeń ze spektrum autyzmu w edukacji włączającej – praktyczne wskazówki do pracy z uczniem

Uczeń ze spektrum autyzmu w edukacji włączającej – praktyczne wskazówki do pracy z uczniem

W grupie klasowej, w której obecni są uczniowie w spektrum autyzmu i zespołem Aspergera częściej dochodzi do sytuacji trudnych, konfliktowych, stanowiących wyzwane dla wychowawcy. Wynika to z faktu, że dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu cechuje większy niż ich rówieśników deficyt kompetencji społecznych i mniejsza możliwość regulacji zachowania. Dowiedz się, jak planować oddziaływania edukacyjne w klasie, do której uczęszcza uczeń w spektrum autyzmu.

Jeśli zetknęliśmy się w pracy z jednym lub kilkorgiem uczniów z orzeczeniem wydanym ze względu na zespół Aspergera (ZA), to znaczy to dokładnie tyle – poznaliśmy jedno lub kilkoro takich dzieci. Zaburzenia ze spektrum autyzmu to „różnorodny zbiór”, w którym mieszczą się błyskotliwi matematycy, wycofane dzieci znające na pamięć rozkłady jazdy autobusów, ale też uczniowie, którym proces edukacyjny sprawia trudność. Oni nie skupiają się, krzyczą, przeszkadzają innym, nie potrafią czekać na swoją kolej, są skupieni na sobie, wykazują skłonności do agresji.  To spektrum objawów, które sprawia, że trudno jest znaleźć metody pracy pasujące do wszystkich przypadków.  Niemniej jednak należy pamiętać o najważniejszych zasadach.
Z uczniem z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) należy pracować relacyjnie, a nie w oparciu o autorytet nauczycielski. Nie należy go karać za objawy zaburzenia, lecz starać się zawsze dotrzeć do przyczyny jego zachowania.  Zachowanie niepożądane u uczniów z ASD jest zawsze nieudanym zaproszeniem do rozmowy lub prośbą o pomoc, informacją, że dziecko sobie nie radzi. Dziecko zawsze powinno mieć możliwość spotkania się z psychologiem, pedagogiem szkolnym lub pedagogiem specjalnym Najlepsza i najprostsza definicja zaburzeń ASD, jaką znam mówi, że jest to ślepota na kontekst.  Dziecko ze spektrum, w odróżnieniu od osób neurotypowych, nie uczy się intuicyjnie, przez doświadczenia społeczne. Trenuje swe zachowania według schematów terapeutycznych. Nie jest więc w stanie elastycznie i adekwatnie reagować na bodźce w takim tyglu typów ludzkich i ich interakcji, jakim jest szkoła.
Wsparcie dla uczniów w czasie ferii zimowych

Wsparcie dla dzieci i młodzieży w czasie ferii zimowych

Wydawać by się mogło, że wszyscy uczniowie z niecierpliwością wyczekują ferii zimowych. Większość z nich ostatnie dni przed zimowym wypoczynkiem nie może się skupić, Pojawiają się plany na wyjazdy, spotkania, beztroskie popołudnia i długie wieczory. Nie można jednak zapomnieć o tych dzieciach, dla których szkoła to jedyne bezpieczne miejsce. Wolne od agresji dorosłych, dające możliwość kontaktu z rówieśnikami. Czym będą dwa tygodnie bez kontaktu z nauczycielami i psychologiem? W artykule wskazano, co zrobić, aby zapewnić, choć minimalne, wsparcie dla uczniów w czasie ferii zimowych, kiedy nie będzie możliwe udzielanie bezpośredniej pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Każdy psycholog i pedagog szkolny ma pod opieką dzieci, o które obawia się w czasie wolnym od nauki. Warto przypomnieć sobie brak bezpośredniego kontaktu w okresie nauczania zdalnego budził niepokój. Pojawiały się wtedy myśli:
  • Jak on sobie radzi?
  • Czy nie dzieje się nic złego?
  • Czy ktoś mu pomoże?
  • Co tam się dzieje, gdy nikt nie wychodzi z domu?
Dla wielu uczniów zwykły szkolny dzień był jak głęboki oddech po długim wysiłku. Pandemia pokazała, jak istotny jest codzienny, żywy kontakt z kimś spoza rodziny, najbliższych domowników. W czasie ferii może zabraknąć tego rodzaju wentyla bezpieczeństwa. Niezwykle istotne jest, by dzieci żyjące w niestabilnych środowiskach miały wiedzę o tym, gdzie można sięgnąć po pomoc. Należy przypominać i informować, że pomoc psychologiczna dla uczniów jest organizowana także poza szkołą.
Zaburzenia adaptacyjne – dzieci i młodzieży objawy i leczenie

Zaburzenia adaptacyjne – dzieci i młodzieży objawy i leczenie

Mówi się, że dla rozwoju dziecka najważniejsze jest poczucie bezpieczeństwa i stabilizacja. Codzienna rutyna, powtarzalność, uporządkowany rytm dnia są filarami, na których można się oprzeć. Dziecko powinno wiedzieć, do czego wraca ze szkoły, co się będzie działo w weekendy, wakacje. Dzieci nie lubią chaosu, niespodzianek. Wiele się o tym słyszy, jednak, gdy rzeczywiście pojawia się jakaś nagła zmiana, łatwo o tym zapomnieć.

On przecież na razie niewiele rozumie, przeprowadził się i już. Nie wiem, co sądzi o tym rozwodzie, dla niego to chyba normalne, rodzice połowy jego klasy żyją osobno. Zmarła babcia, nie pojedzie do niej w wakacje, ale przecież widział ją w zeszłym roku, nie był związany. Niezwykle łatwo przychodzi dorosłym bagatelizowanie przeżyć dziecka. Jeśli mały człowiek nie powie wprost o tym, że jest mu ciężko, czasem nikomu nie przychodzi do głowy, żeby się domyślać. Adaptacja do zmian jest konieczna. Nie da się po prostu przeskoczyć nad życiowym zakrętem, nawet jeśli byłby najlżejszy. W życiu dziecka każda zmiana wnosi coś nowego. Im poważniejsza, mniej oczekiwana, mniej zapowiedziana, tym trudniej sobie z nią poradzić. Czasami zmianą może być pozornie niezauważalny stresor, który dla danej osoby urasta do rozmiarów wysokiego muru.
Zaburzenia adaptacyjne to reakcja na znaczące zmiany życiowe lub stresujące wydarzenia. Takie, w których ktoś dobrze funkcjonujący mógłby sobie poradzić, choć nie są łatwe. Dlatego tak trudno czasem przychodzi dorosłym przyjąć, że dziecko może mieć zaburzenia adaptacyjne. Często wydaje się, że właściwie nic takiego się nie stało, że może sobie z czasem ułoży w głowie zmiany. Tymczasem takie zdarzenia to dla młodego człowieka ciężki stres, który w przypadku dzieci i młodzieży, ale również u dorosłych, może powodować wystąpienie zaburzeń adaptacyjnych.
Sprawdź inne serwisy