Nauczyciele i rodzice mają coraz większą wiedzę o charakterystyce zaburzeń nierozwojowych, jakim jest między innymi spektrum autyzmu. Rosnąca świadomość społeczna w zakresie zdrowia psychicznego sprawia, że coraz więcej uczniów zostaje skierowanych na diagnozę psychologiczną. Niektórzy uczniowie sami decydują się poprosić dorosłych o pomoc i diagnozę. Dla większości dzieci i nastolatków proces diagnostyczny jest jednak stresujący, budzi sprzeczne emocje. Jak wesprzeć ucznia w tym trudnym czasie i pomoc mu poradzić sobie z emocjonalnymi konsekwencjami diagnozy?
W rozumieniu integracji sensorycznej wyodrębnia się siedem systemów/układów sensorycznych. Są to: system wzrokowy, słuchowy, węchowy, smakowy, przedsionkowy, dotykowy i proprioceptywny, z których trzy ostatnie nazywane są systemami bazowymi, gdyż na ich podłożu kształtują się pozostałe układy. Treść niniejszego artykułu skupia się wokół tylko jednego z wymienionych – zmysłu smaku.
Proces wchodzenia w dorosłość to ogromne wyzwanie dla każdego nastolatka. Naturalna jest niepewność, lęk o przyszłość, przytłoczenie koniecznością wyboru dalszej drogi. Już samo opuszczenie domu i uniezależnienie się od dorosłych budzi spory lęk. Nastolatki wychowujące się w rodzinie pochodzenia mają jednak zazwyczaj wsparcie w rodzicach i przekonanie, że zostaną uratowane z ewentualnej opresji. Inaczej jest w przypadku uczniów żyjących w rodzinach zastępczych lub placówkach opiekuńczo-wychowawczych. Jak ich wesprzeć w trudnym procesie usamodzielnienia?
Praca z grupą wymaga szerokiego spektrum kompetencji. Nauczyciel codziennie korzysta ze swoich umiejętności adaptacji do zmiennych warunków, pokładów cierpliwości i kreatywności. Zwłaszcza, gdy uczniowie mają odmienne zasoby i zupełnie różne potrzeby. Frustracja nadchodzi, gdy nauczyciel czuje się bezradny i mało skuteczny. Co zrobić, gdy uczniowie nie wykonują poleceń i nie biorą aktywnego udziału w procesie nauczania. Co może leżeć u źródła takiej sytuacji?
Przeprowadzenie starannej, wieloetapowej diagnozy zaburzeń integracji sensorycznej jest niezwykle istotne by móc określić, w jakich obszarach i na jakich etapach przetwarzania zmysłowego występują nieprawidłowości. Trafna diagnoza jest też bardzo ważna przy wytyczaniu właściwej drogi postępowania terapeutycznego. To od niej będzie zależał sukces naszego podopiecznego. Diagnozę należy oprzeć w pierwszej mierze na wywiadzie z rodzicami dziecka (opiekunami) – to oni bowiem znają je najlepiej. Kolejny krok postępowania diagnostycznego to wykonanie wybranych prób obserwacji klinicznej. Warto skorzystać ze standaryzowanych testów opracowanych przez samą twórczynię pojęcia i metody SI, A.J. Ayres. Nie bez znaczenia dla ostatecznego kształtu diagnozy są wyniki dotychczasowych badań i opinie specjalistów.
Dziecko, które jest ofiarą przestępstwa – zarówno przemocy, nadużycia, jak i innych form, jest narażone na wiele jego skutków. Samo przestępstwo jest poważnym zagrożeniem dla zdrowia psychicznego. Do tego dochodzi ryzyko wtórnej wiktymizacji z powodu udziału w postępowaniu sądowym i współpracy z innymi służbami. Jak wesprzeć ucznia w tak trudnej sytuacji? W artykule omawiamy zasady organizacji i udzielania wsparcia dziecięcym ofiarom przestępstwa.
Przemoc jest szczególnie dotkliwa, kiedy doświadczamy jej od osób, które powinny się nami opiekować, być wzorem, dawać bezpieczeństwo. Większość badań empirycznych w obszarze przemocy w szkole dotyczy przemocy rówieśniczej lub klimatu szkoły, którego jednym z ważnych elementów są relacje uczniów z nauczycielami. Odkąd prawnie zakazano przemocy fizycznej wobec dzieci obserwuję się jej znaczący spadek, jednak wciąż bagatelizowana jest przemoc emocjonalna, która zwłaszcza dla dzieci i młodzieży niesie ogromne konsekwencje. Przemoc nauczycieli wobec uczniów negatywnie wpływa na klimat szkoły i jest predyktorem wystąpieniem przemocy rówieśniczej, jak wygląda sytuacja w tym obszarze w Polsce i na świecie?
Ustalenie oceny zachowania nigdy nie jest łatwe. Ocena zachowania ma wpływ na kształtowanie postaw uczniowskich, samodyscyplinę oraz kształtowanie umiejętności społecznych. Ponadto, przyjmuje się, że jest ona narzędziem w procesie wychowawczym i indywidualnym wsparciu ucznia, szczególnie jeśli występują problemy z dyscypliną lub trudnościami interpersonalnymi. Żeby jednak osiągnięcie tych założeń było możliwe, ocena musi być obiektywna, sprawiedliwa i oparta na jasno określonych kryteriach. Przypominamy osiem najważniejszych zasad ustalania rocznej oceny zachowania.
Okres dojrzewania to czas, w którym pojawia się nieskończona ilość wątpliwości. Jaki jestem? Kim jestem? Czy na pewno czuję się komfortowo ze swoim ciałem? Jaka jest moja orientacja seksualna? To tylko maleńka próbka pytań, które powstają w głowach zwyczajnych nastolatków. Dla niektórych z nich okres dorastania to też moment, w którym wątpliwości zaczynają krążyć wokół pojęcia płci. Dla najmłodszych pokoleń określenie „niebinarny” na stałe zagościło w słowniku i nikogo nie dziwi. Kim są uczniowie, którzy się identyfikują z tym pojęciem? Jak ich wesprzeć?
Nauczyciele to grupa zawodowa, której obowiązki trudno wypunktować. Lista zadań, które czekają na nich w szkolnej codzienności zdaje się nie kończyć. Przekazywanie wiedzy i inspirowanie do rozwoju to tylko wycinek szerokiego pola działania. Nauczyciele udzielają wsparcia emocjonalnego, wspierają rodziców w przeróżnych trudnościach, kierują dzieci z niepokojącymi objawami do diagnoz. Przeciążeni, często wyczerpani nadmiarem obowiązków potrzebują wsparcia. Odpowiedzią na ich potrzeby może być superwizja. Czym jest taka forma pracy w przypadku nauczycieli i pedagogów? Jakie korzyści daje superwizja dla nauczycieli?