Jak wesprzeć ucznia w procesie diagnozy pod kątem zaburzeń ze spektrum autyzmu?

Jestem jakiś inny, dziwny. Nie rozumiem, o co im chodzi. Przytłacza mnie ten hałas, nie wiem, jak oni sobie z tym radzą. Nikt mnie nie rozumie, moi rówieśnicy w ogóle nie chcą mnie słuchać. Uczniowie ze spektrum autyzmu, którzy nie mając diagnozy nie znają źródeł swoich problemów, przeżywają w grupie rówieśniczej niezwykle silne emocje. Często towarzyszy im poczucie, że nigdzie nie pasują, że coś robią nie tak, ale nie wiedzą co. Mają trudności z rozumieniem sytuacji społecznych, podejmowaniem i utrzymywaniem interakcji z rówieśnikami, ale nie rozumieją, dlaczego tak jest. Charakterystyczne dla spektrum autyzmu sztywne wzorce zachowań nie ułatwiają bycia wśród równolatków.   Młodzież oraz dzieci ze spektrum autyzmu mają często niecodzienne zainteresowania, o których uwielbiają opowiadać. Ich koledzy reagują na to różnie – czasem ukrywając znudzenie, innym razem wręcz wykluczając dziecko z grupy. Wiele zależy od tego, jaki jest poziom świadomości różnorodnych potrzeb w grupie i akceptacji dla odmienności. Sztywność w zachowaniu osób w spektrum bywa dla innych niezrozumiała. Ci uczniowie potrzebują stałości, przewidywalności w otoczeniu i przede wszystkim rytmie dnia. Źle znoszą narażenie na zbyt silne bodźce – hałas, tłok, intensywne zapachy, silne światło.   Brak diagnozy w sytuacji, w której objawy wpływają na codzienne funkcjonowanie i jakość życia ucznia to prosty przepis na pogłębiające się poczucie zdezorientowania i bezradności.