Zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) rozpoznawany jest pomiędzy 6. a 9. rokiem życia, jednak jedynie 20% dzieci dotkniętych tym zaburzeniem trafia pod opiekę specjalistów. ADHD jest jednym z najczęstszych zaburzeń u dzieci w wieku szkolnym. Jego rozpowszechnienie oceniane jest na 5–7% populacji. W praktyce oznacza to, że ucznia bądź uczennicę z taką diagnozą można spotkać w każdej klasie. W publikacji zamieszczono listę objawów, których występowanie może wskazywać na ADHD. Omówiono także przyczyny problemów wychowawczych i skuteczne modele leczenia.
Warto pamiętać, że rozpoznanie u dziecka ADHD nie powinno stać się dla niego „wymówką” usprawiedliwiającą jego każde trudne zachowanie. Dzięki wskazówką zawartym w publikacji możliwe będzie odróżnienie celowych, niepożądanych zachowań dziecka od objawów zaburzenia, na które nie ma ono wpływu.
W książce omówiono także typowe problemy szkolne spowodowane objawami ADHD. Zaprezentowano wskazówki, w jaki sposób zorganizować pomoc psychologiczno-pedagogiczną oraz jakich zasad przestrzegać, by pomóc takiemu dziecku.
W opiniach poradni psychologiczno-pedagogicznej możemy spotkać się z dwoma terminami diagnostycznymi odnoszącymi się do uczniów z nadpobudliwością psychoruchową: ADHD (ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder) czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji lub też zaburzenia hiperkinetyczne. W praktyce pedagogicznej bardziej rozpowszechniona jest nazwa ADHD i tą terminologią będę posługiwać się w artykule, który ma na celu zobrazowanie funkcjonowania ucznia z tą dysfunkcją.
Podawane w mediach informacje o ADHD często są ze sobą sprzeczne. Jedni podważają istnienie tego zaburzenia, inni proponują różnorodne metody leczenia, niektóre naprawdę niekonwencjonalne. Można śmiało założyć, że w każdej szkole jakieś dziecko z taki trudnościami się znajdzie – według statystyk zaburzenie to rozpoznaje się u ok. 1% populacji dzieci szkolnych. Dlatego warto przyjrzeć się bliżej funkcjonowaniu uczniów z tym zespołem, by móc zastanowić się, w jaki sposób można ich wesprzeć – wspierając jednocześnie siebie i swoją nauczycielską cierpliwość.
Czy któryś z uczniów zwraca na siebie uwagę ciągłą ruchliwością i zmęczeniem? Być może był już sprawdzany pod kątem ADHD i nic nie wskazało na hiperaktywność? A może ma już zdiagnozowane ADHD, a ta diagnoza Tobie i rodzicom wydaje się być błędna? Dzieci z RLS (ang. restless legs syndrome), czyli syndromem niespokojnych nóg, często są źle diagnozowane. Jeżeli przypuszczasz, że Twój uczeń może mieć RLS, zastosuj prosty test. Ustal wraz z rodzicami, czy powinni skontaktować się z lekarzem.
Jak zorganizować przestrzeń i sposób nauki, aby praca z klasą, w której jest uczeń z ADHD, była satysfakcjonująca? Jak stworzyć dziecku odpowiednie warunki do pracy?
Scenariusz może być wykorzystany na zebraniu z rodzicami lub na oddzielnym spotkaniu poświęconym ADHD. Warsztaty stwarzają okazję do nawiązania efektywnej współpracy z rodzicami i mogą przyczynić się do pozyskania w rodzicach sojuszników współdziałających w procesie wychowania ich dzieci.
© ePedagogika.pl - Portal dla pedagogów i wychowawców z pasją.
