komunikacja

Dziecko w świecie emotikonów – o zmianach w komunikacji młodego pokolenia

Dziecko w świecie emotikonów – o zmianach w komunikacji młodego pokolenia

Czasy, w których zeszyty się pożyczało i przepisywało, a informacji potrzebnych do zadań domowych szukało w encyklopedii dawno już minęły. Przeziębiony uczeń jeszcze spod kołdry może wysłać prośbę o zdjęcia notatek z lekcji na klasowym czacie. Odpowiedź na trudne pytanie z chemii na pewno znajdzie się w Internecie, a do zrobienia konstrukcji z zapałek na technikę na pewno przyda się tutorial. „Kiedyś to były inne czasy”, „dzieci nie umieją rozmawiać, tylko wysyłają sobie emotikony”, „zamiast podwórka są gry na serwerach” – podobne komunikaty słyszy się często w dyskusjach dorosłych. Często oceniamy kompetencje komunikacyjne młodych ludzi gorzej niż własne, nie zastanawiając się nad tym, na czym polega różnica i czy mogą z niej płynąc jakieś korzyści.

Dzieci – zwłaszcza nastolatki – są obecnie cały czas w kontakcie z rówieśnikami. Już nie muszą dzwonić domofonami, by wyciągnąć kolegę na dwór. Można napisać „Hej, będę za 10 minut na placu zabaw, przyjdziesz? :P”. Podobne zaproszenie wysyłają, kiedy chcą pograć z przyjacielem w grę na serwerze – walczyć w jednej drużynie przeciwko różnym potworom, zombie, podbijać kolejne światy, budować fortece i przeżywać kolejne przygody. Obok świata pełnego baz budowanych w kącie podwórek i w krzakach w parku rośnie cały świat pełen wirtualnych przygód – dobrze jest, by obydwa światy współistniały równolegle, by czas na bieganie po parku nie przeważył tego, który dziecko spędza przed ekranem. Coraz więcej dzieci domaga się uznania wirtualnych spotkań z kolegami jako realnego utrzymywania kontaktu. Dorośli czują niepokój – widzą dziecko, które godzinami siedzi na telefonie. Próbują przeciwdziałać – zabierają smartfona, zamykają w szafce, ograniczają czas dostępu na co dzień. Dzieci protestują – mówią, że przecież one właśnie rozmawiały na klasowym czacie, że inne osoby nie mają ograniczeń w domach, znów je coś ominie. Pojawia się pytanie – jak potraktować komunikację na czacie – czy uznać ją za rozmowę potrzebną w każdej relacji? Czy unieważnić rozmowy dziecka zamykając potrzebne do nich narzędzie na klucz?
  W gąszczu emotikonów i gifów – trening komunikacji dla rodziców nastolatków

W gąszczu emotikonów i gifów – trening komunikacji dla rodziców nastolatków

Już samo hasło „nastolatek” wywołuje u dorosłych szereg różnorodnych skojarzeń – czasem pełne napięcia i poczucia bezsilności. Wielu rodziców skarży się na trudności komunikacyjne w relacjach ze swoimi dziećmi – zwłaszcza w okresie dojrzewania. Udział w warsztatach pomoże rodzicom zrozumieć własne dzieci i poprawić komunikację. Obecnie już opiekunowie piąto i szóstoklasistów widzą różnicę w jakości rozmów z nimi. Relacjonują kłopoty z utrzymaniem rozmowy, zatopienie w świecie multimediów, komunikatorów, zmiana języka nastolatka i ograniczenie komunikacji do wyrażeń „dobrze”, „normalnie”, „zaraz”, „potem”. Podnosi się ciśnienie tętnicze krwi u dorosłego i przepis na konflikt gotowy. A życie dodaje do tego jeszcze różne mało zrozumiałe dla rodzica zachowania dziecka – operowanie językiem obrazkowym, ciągłe szperanie w Internecie w poszukiwaniu memów, gifów i mało powiązanych ze sobą tematycznie filmików. Trudno zachować dystans i zobaczyć w tych zachowaniach potrzebę rozwijania własnej tożsamości, poszukiwania tego, co interesujące, przydatne w relacjach rówieśniczych. Warsztat ma na celu usprawnienie komunikacji rodziców z nastoletnimi dziećmi poprzez poprawę rozumienia funkcjonowania nastolatka oraz pracę nad formułowaniem komunikatów, które służą nawiązaniu relacji.

Uczestnicy: rodzice uczniów klas V-VIII
Cel ogólny: rozwój kompetencji rodzicielskich w zakresie komunikacji z nastolatkami
Cele szczegółowe:  
  • poprawa rozumienia potrzeb nastolatka w kontekście komunikacji
  • wzrost kompetencji rodzica w zakresie udzielania emocjonalnego wsparcia dziecku
  • obniżenie napięcia wywołanego trudnościami komunikacyjnymi
Potrzebne materiały:  
  • karta pracy nr 1. Tłumacz języka młodzieży
  • karta pracy nr 2. Jak uniknąć trzaśnięcia drzwiami?
  • arkusze papieru dużego formatu,
  • długopisy i mazaki,
  • tablica lub flipchart
Czas trwania zajęć: 45-60 minut
Liczba uczestników: 20-30 osób dorosłych
Asertywna komunikacja – jak uczyć uczniów wymiany emocji

Asertywna komunikacja – jak uczyć uczniów wymiany emocji

Z artykułu dowiesz się m.in.:

  • Czym jest asertywność i jak bywa rozumiana przez młodzież
  • Jak w komunikacji z uczniami stosować techniki asertywnej komunikacji
  • Z czego wynika potęga komunikatu „ja” i jak stosować go w komunikacji z uczniami
  • Jakie są najważniejsze zasady asertywności
Sprawdź inne serwisy