Uczniowie objęci pomocą psychologiczno-pedagogiczną na I etapie edukacyjnym mogą potrzebować wsparcia również w kolejnych latach nauki. Pojawia się jednak pytanie – czy stara opinia wydana przez poradnię nadal obowiązuje? Kiedy skierować ucznia na ponowną diagnozę? W jaki sposób unieważnić opinię, która przestała być aktualna i w jaki sposób archiwizować opinie, które utraciły ważność?
Poradnia psychologiczno-pedagogiczna wydaje opinie i orzeczenia na wniosek rodziców lub pełnoletnich uczniów. Nie oznacza to jednak, że treść tych dokumentach będzie zgodna z żądaniem. Zespół orzekający zawsze podejmuje autonomiczną decyzję. To oznacza, że poradnia nie zawsze wydaje orzeczenia zgodne z wnioskiem rodziców.
Dostarczenie do szkoły orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania zobowiązuje do dyrektora do zapewnienia uczniowi wskazanych warunków realizacji obowiązku szkolnego. W związku z tym pojawia się pytanie, czy na organizację nauczania indywidualnego szkole przysługują dodatkowe środki w ramach subwencji oświatowej?
Szkoła jest zobowiązana do zorganizowania dla ucznia zindywidualizowanej ścieżki kształcenia, jeżeli rodzice lub pełnoletni uczeń dostarczy stosowną opinię z poradni psychologiczno-pedagogicznej. W przypadku ucznia uczęszczającego do przedszkola lub szkoły do wniosku dołącza się opinię o funkcjonowaniu ucznia wydaną przez nauczycieli i specjalistów. Czy poradnia może stwierdzić potrzebę objęcia ucznia zindywidualizowaną ścieżką kształcenia, jeżeli szkoła nie widzi takiej potrzeby?
Korzystanie z pomocy psychologiczno-pedagogicznej w szkole jest bezpłatne i dobrowolne. Dobrowolność oznacza, że rodzice lub pełnoletni uczeń mogą bez konsekwencji z niej zrezygnować. Co jednak powinien zrobić dyrektor szkoły, jeżeli rodzice są skonfliktowani i nie mogą dojść do porozumienia w sprawie udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Czy nauczyciele mogą wtedy prowadzić zajęcia z dzieckiem?
W niektórych szkołach zajęcia rewalidacyjne są organizowane na wniosek rodzica lub pełnoletniego ucznia z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego. Takie postępowanie nie jest właściwe. Dyrektor szkoły ma bowiem obowiązek zorganizowania zajęć rewalidacyjnych dla każdego ucznia posiadającego orzeczenie. Oznacza to, że nie trzeba składać wniosku o zajęcia rewalidacyjne.
W zaleceniach z poradni wskazuje się na konieczność udziału dziecka w zajęciach rozwijających kompetencje emocjonalno-społeczne. Innym razem pojawia się zalecenie organizowania treningu umiejętności społecznych. Czy nazwy te są stosowane zamiennie, czy raczej oznaczają coś innego? Czy TUS dotyczy pomocy psychologiczno-pedagogicznej?
Żadne przepisy nie mówią, że wszystkie godziny zajęć rewalidacyjnych z uczniem musi prowadzić ten sam nauczyciel. W wielu przypadkach byłoby to wręcz niewskazane, ponieważ potrzeby ucznia mogą być zróżnicowane. Doskonałym przykładem jest uczeń z niepełnosprawnościami sprzężonymi.
Jedną z form udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej są zajęcia rozwijające zainteresowania. Przepisy nie regulują, jakie kwalifikacje powinien posiadać nauczyciel prowadzący te zajęcia. To oznacza, że dyrektor może powierzyć je każdemu nauczycielowi, który posiada odpowiednie kompetencje. To z kolei rodzi pytanie – z jakiego pensum nauczyciel powinien realizować zajęcia rozwijające uzdolnienia?
Dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego prowadzi się zajęcia rewalidacyjne. Natomiast dzieci i młodzież posiadające orzeczenie o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych są uczestnikami tych właśnie zajęć. Zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze to nie to samo, co zajęcia rewalidacyjne i nie można ich ze sobą mylić. Sprawdź, na czym polegają różnice.