Poradnia psychologiczno-pedagogiczna wydaje opinie i orzeczenia na wniosek rodziców lub pełnoletnich uczniów. Nie oznacza to jednak, że treść tych dokumentach będzie zgodna z żądaniem. Zespół orzekający zawsze podejmuje autonomiczną decyzję. To oznacza, że poradnia nie zawsze wydaje orzeczenia zgodne z wnioskiem rodziców.
Dostarczenie do szkoły orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania zobowiązuje do dyrektora do zapewnienia uczniowi wskazanych warunków realizacji obowiązku szkolnego. W związku z tym pojawia się pytanie, czy na organizację nauczania indywidualnego szkole przysługują dodatkowe środki w ramach subwencji oświatowej?
Szkoła jest zobowiązana do zorganizowania dla ucznia zindywidualizowanej ścieżki kształcenia, jeżeli rodzice lub pełnoletni uczeń dostarczy stosowną opinię z poradni psychologiczno-pedagogicznej. W przypadku ucznia uczęszczającego do przedszkola lub szkoły do wniosku dołącza się opinię o funkcjonowaniu ucznia wydaną przez nauczycieli i specjalistów. Czy poradnia może stwierdzić potrzebę objęcia ucznia zindywidualizowaną ścieżką kształcenia, jeżeli szkoła nie widzi takiej potrzeby?
Korzystanie z pomocy psychologiczno-pedagogicznej w szkole jest bezpłatne i dobrowolne. Dobrowolność oznacza, że rodzice lub pełnoletni uczeń mogą bez konsekwencji z niej zrezygnować. Co jednak powinien zrobić dyrektor szkoły, jeżeli rodzice są skonfliktowani i nie mogą dojść do porozumienia w sprawie udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Czy nauczyciele mogą wtedy prowadzić zajęcia z dzieckiem?
W niektórych szkołach zajęcia rewalidacyjne są organizowane na wniosek rodzica lub pełnoletniego ucznia z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego. Takie postępowanie nie jest właściwe. Dyrektor szkoły ma bowiem obowiązek zorganizowania zajęć rewalidacyjnych dla każdego ucznia posiadającego orzeczenie. Oznacza to, że nie trzeba składać wniosku o zajęcia rewalidacyjne.
W zaleceniach z poradni wskazuje się na konieczność udziału dziecka w zajęciach rozwijających kompetencje emocjonalno-społeczne. Innym razem pojawia się zalecenie organizowania treningu umiejętności społecznych. Czy nazwy te są stosowane zamiennie, czy raczej oznaczają coś innego? Czy TUS dotyczy pomocy psychologiczno-pedagogicznej?
Żadne przepisy nie mówią, że wszystkie godziny zajęć rewalidacyjnych z uczniem musi prowadzić ten sam nauczyciel. W wielu przypadkach byłoby to wręcz niewskazane, ponieważ potrzeby ucznia mogą być zróżnicowane. Doskonałym przykładem jest uczeń z niepełnosprawnościami sprzężonymi.
Jedną z form udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej są zajęcia rozwijające zainteresowania. Przepisy nie regulują, jakie kwalifikacje powinien posiadać nauczyciel prowadzący te zajęcia. To oznacza, że dyrektor może powierzyć je każdemu nauczycielowi, który posiada odpowiednie kompetencje. To z kolei rodzi pytanie – z jakiego pensum nauczyciel powinien realizować zajęcia rozwijające uzdolnienia?
Dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego prowadzi się zajęcia rewalidacyjne. Natomiast dzieci i młodzież posiadające orzeczenie o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych są uczestnikami tych właśnie zajęć. Zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze to nie to samo, co zajęcia rewalidacyjne i nie można ich ze sobą mylić. Sprawdź, na czym polegają różnice.
Orzeczenie to drugi obok opinii z poradni dokument, który możemy otrzymać od rodziców lub pełnoletnich uczniów. Opinia jest dokumentem zalecającym szkole podjęcie określonych działań, natomiast orzeczenie obliguje do szczególnej organizacji kształcenia. Najczęściej do szkół dostarczane są orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego oraz orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania. Wskazane w nich zalecenia muszą być respektowane. Co zrobić, kiedy otrzymasz orzeczenie i dowiedz się, jak czytać treści zawarte w nim treści, aby zagwarantować odpowiednie wsparcie dla dzieci i młodzieży?