autoagresja

Autoagresja u dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej to jedno z trudniejszych wyzwań, przed którymi stają rodzice, nauczyciele i terapeuci. W artykule nie ograniczamy się do opisu problemu – przedstawiamy praktyczne sposoby wsparcia, które pomagają zmniejszyć ryzyko zachowań autoagresywnych i dają dziecku bezpieczne alternatywy. Omawiamy m.in. znaczenie diety sensorycznej jako codziennej profilaktyki, modyfikację otoczenia, by stworzyć dziecku przestrzeń wolną od nadmiernej stymulacji, oraz techniki regulacji emocji, które uczą dziecko wyciszania napięcia w konstruktywny sposób. Pokazujemy także, jak ważna jest współpraca specjalistów i rodziny, aby wsparcie było spójne i skuteczne. Dzięki temu każdy dorosły znajdzie tu konkretne wskazówki, które można zastosować zarówno w domu, jak i w szkole czy przedszkolu.

Autoagresja u dzieci i młodzieży często bywa odbierana jako niezrozumiałe, a nawet szokujące zachowanie. Jednak coraz częściej zwraca się uwagę, że w wielu przypadkach nie jest to wyraz „buntu” czy „złośliwości”, ale sygnał przeciążenia sensorycznego. To sposób radzenia sobie z nadmiarem lub brakiem bodźców. Zrozumienie tego mechanizmu pozwala spojrzeć na autoagresję w nowym świetle: jako formę regulacji, która wymaga uważności i wsparcia dorosłych. W artykule przyglądamy się temu zjawisku i pokazujemy, jak rozpoznać jego przyczyny oraz jak reagować w sytuacjach kryzysowych.

Zaburzenia integracji sensorycznej (SI) stanowią jedno z kluczowych wyzwań w pracy z dziećmi ze spektrum autyzmu i innymi zaburzeniami neurorozwojowymi. Wiele zachowań autoagresywnych, takich jak uderzanie głową, gryzienie czy drapanie, ma swoje źródło właśnie w sposobie, w jaki układ nerwowy przetwarza bodźce sensoryczne. Celem artykułu jest pokazanie, jak mechanizmy sensoryczne i psychologiczne łączą się z autoagresją, jakie są typowe ścieżki od bodźca do zachowania oraz jakie strategie terapeutyczne i profilaktyczne mogą pomóc rodzicom, nauczycielom i terapeutom.