myśli samobójcze

Wydaje się, że słowa „ nie chcę żyć" w ustach dziecka powinny od razu zaalarmować otoczenie. „Lepiej by było, gdyby mnie nie było, chciałbym zasnąć i się nie obudzić " i wiele innych dziecięcych wypowiedzi czasem ginie w codzienności. Czasami dorośli opatrują je etykietą „szuka uwagi , przejdzie mu ". Myśl „chciałbym zniknąć" brzmi inaczej niż „chcę się zabi ć", choć powinna być podobnie alarmująca. Dlaczego? Ponieważ jest to myśl rezygnacyjna, która u dziecka pozbawionego wsparcia może zmienić się z czasem w realny plan samobójczy. Należy uświadomić sobie, że takie myśli pojawiają się już kilkulatków. I chociaż przedszkolak raczej nie mówi, że chce popełnić samobójstwo, jego problemu mogą być równie poważne, co u nastolatków. O ile jednak dużo mówi się o tym, jak rozmawiać z nastolatkiem, tak rzadko wspomina się o dzieciach w młodszej grupie wiekowej.

Ostatnie lata to czas nieustannej adaptacji do zmian. Gdy w 2020 roku wybuchła pandemia, społeczeństwo nie dysponowało żadnymi wypracowanymi rozwiązaniami. Trzeba było dostosować się do okoliczności, nieustannie padało wyświechtane już określenie: „sytuacja jest rozwojowa”. Teraz życie okazało się jeszcze bardziej zaskakujące, wybuchła wojna. Wszystko to ma ogromny wpływ na młodych ludzi, którzy choć nie mówią tego głośno, coraz częściej myślą „ja wysiadam”. I to dlatego coraz częściej można usłyszeć o mówić o prawdziwej epidemii dziecięcej depresji, okaleczeń, bezsilności i tragicznie niskiej samooceny. Przeczytaj artykuł o kryzysie psychiatrii dzieci i młodzieży i dowiedz się, jak szkoła może reagować na trudne sytuacje.