social media

Zrównoważona dieta technologiczna. Scenariusz zajęć dotyczący higieny cyfrowej

  Sprawdzajmy źródła! Trening samodzielnego myślenia i analizy treści internetowych dla uczniów z klas VII–VIII i szkół ponadpodstawowych

Sprawdzajmy źródła! Trening samodzielnego myślenia i analizy treści internetowych dla uczniów z klas VII–VIII i szkół ponadpodstawowych

  Ochrona młodzieży w sieci. Jak nauczyciele mogą pomóc uczniom rozpoznawać pseudonaukowe treści psychologiczne?

Ochrona młodzieży w sieci. Jak nauczyciele mogą pomóc uczniom rozpoznawać pseudonaukowe treści psychologiczne?

Dostęp do wiedzy psychoedukacyjnej jest obecnie ogromny. Każdy nastolatek codziennie napotyka w sieci przeróżne treści związane z psychologią, zdrowiem psychicznym, ogólnie pojętym dobrostanem. Wielu influencerów i youtuberów opowiada o swoich doświadczeniach z terapią i diagnozą psychiatryczną. Z jednej strony upowszechnienie wiedzy psychologicznej i normalizacja trudności emocjonalnych są wielkim społecznym osiągnięciem. Z drugiej strony w chaosie informacji znajdziemy ogromną ilość pseudopsychologicznych porad, które niewiele mają wspólnego z nauką. Jak zadbać o ochronę młodzieży w sieci? Co mogą zrobić nauczyciele, aby pomóc uczniom rozpoznawać pseudonaukowe treści psychologiczne?

Naturalne dla okresu dojrzewania jest poszukiwanie własnej tożsamości. W tym procesie bardzo ważne są próby określenia samego siebie. Nastolatki starają się odpowiedzieć na pytanie, kim i jacy są. To normalne, że chcą zrozumieć, jak działa ich mózg i dlaczego funkcjonują tak, a nie inaczej. Szukają przyczyn zjawisk i zachowań, często dopatrując się u siebie zaburzeń rozwojowych. W Internecie obecnie nie brakuje informacji o przeróżnych zaburzeniach psychicznych i neurorozwojowych, o tym, jakie zmiany zaszły w życiu ludzi, którzy przeszli diagnozę lub sami się „zdiagnozowali”. Na każdym kroku można natknąć się na informacje o ADHD, spektrum autyzmu, depresji, atakach paniki, zaburzeniu obsesyjno-kompulsyjnym. Jako dowody „autodiagnozy” w tych zaburzeniach w popularnych filmikach podawane są cechy, które niekoniecznie są kategoriami diagnostycznymi. Jak na przykład: ciągle odkładam coś na później, robię pięć rzeczy na raz, co świadczy o tym, że mam ADHD. Młody człowiek, który jest odbiorcą takiej treści łatwo się z nimi identyfikuje. Zaczyna w nie wierzyć. A przecież każdemu zdarza się robić kilka rzeczy jednocześnie i odkładać coś na później. Niekoniecznie świadczy to o ADHD. Dla nastolatka taka informacja może być jednak początkiem autodiagnozy. Autodiagnozy wzmacnianej przez inteligentny algorytm aplikacji społecznościowych. Schemat podsuwa te treści, którymi się interesujemy, nie weryfikując ich w żaden sposób. 

Z artykułu dowiesz się m.in.:

  • W jaki sposób internetowe treści psychologiczne wpływają na zdrowie psychiczne i postrzeganie relacji przez nastolatków?
  • Jakie są zagrożenia wynikające z uproszczeń i pseudonaukowych treści w Internecie dla zdrowia psychicznego młodzieży?
  • Na czym polega rola nauczyciela w wspieraniu uczniów w korzystaniu z internetowej psychoedukacji?
  • Jak kształtować krytyczne myślenie u nastolatków w kontekście rozróżniania rzetelnej wiedzy od subiektywnych narracji influencerów?
  • W jaki sposób nastolatki mogą odróżniać rzetelne źródła wiedzy w sieci i nauczyć się weryfikować informacje psychoedukacyjne?
  • Jakie znaczenie ma samodzielne myślenie i dyskusja w edukacji młodzieży na temat zdrowia psychicznego w dobie Internetu?
TikTok a psychoedukacja – jak rozmawiać z uczniem, który dokonał autodiagnozy z pomocą tok toka? Diagnoza z tiktoka

TikTok a psychoedukacja – jak rozmawiać z uczniem, który dokonał autodiagnozy z pomocą tok toka?

Zdarzyło ci się gubić klucze? Często spóźniasz się na autobus? Mimo ważnej lekcji myślisz o wczorajszym serialu? Towarzyszy ci wieczny natłok myśli? Nie kończysz tego, co zacząłeś? Uwaga! To może być ADHD! Krótki filmik wyświetla się scrollującej ekran nastolatce. Pojawia się myśl: to o mnie! Wpisuje w wyszukiwarkę hasło ADHD. Algorytm szybko wyłapuje to nagłe zainteresowanie, pokazuje proponowane konta i z dnia na dzień dziewczyna widzi coraz więcej treści na temat zaburzeń aktywności i uwagi. Jest coraz pewniejsza własnej diagnozy. Czy faktycznie ma AHDH? Możliwe. Możliwe też, że nie. Dlaczego? Dowiedz się, dlaczego uczniowska diagnoza z Tik Tok może być niebezpieczna, ale również – dlaczego nie należy jej lekceważyć.

Media społecznościowe pękają od różnych informacji dotyczących zdrowia psychicznego. Psychoedukacja to bardzo ważny obszar dbania o psychikę. Korzystanie z usług psychologa, psychoterapeuty, psychiatry nie jest już tematem tabu tak, jak jeszcze dekadę temu. To naprawdę ważny krok w kierunku poprawy kondycji psychicznej społeczeństwa. Internet to przydatne narzędzie do popularyzowania sposobów dbania o psychiczny dobrostan i normalizowania kłopotów emocjonalnych. Ma jednak pewne ograniczenia i stwarza zagrożenia. Przede wszystkim nie jest dobrym diagnostą. I nie powinien być jedynym.
1

Jak nie zwariować w social mediach? Scenariusz profilaktyczny dla uczniów szkół ponadpodstawowych

Współczesne nastolatki żyją w świecie ogromnej presji. Młodych ludzi zewsząd atakują obrazy idealnych ciał, luksusowego życia, spektakularnych sukcesów. Żadne wcześniejsze pokolenie nie miało okazji podglądać życia celebrytów w taki sposób, jak robią to kilkunastoletni uczniowie. Wystarczy kilka kliknięć, by zobaczyć instastory większości polskich i zagranicznych gwiazd, a na nich – bogate wnętrza domów i niebotycznie drogie ubrania. Ze świecą można by również szukać nastolatka, który wrzuca do sieci zdjęcie bez filtrów i upiększeń. Wystarczy kwadrans oglądania starannie wyselekcjonowanych i podrasowanych w programie zdjęć, by dojść do wniosku, że jest się nieatrakcyjnym. Dlatego tak istotna jest psychoedukacja i poszerzanie świadomości młodzieży w zakresie wpływu, jaki ma na nich wykreowany w social mediach świat.

Uczestnicy Uczniowie szkół ponadpodstawowych
Cele ogólne Budowanie mechanizmów dbania o samoakceptację i niwelowanie wpływu presji wywołanej przez social media
Cele szczegółowe
  • podniesienie samoakceptacji
  • poprawa samooceny
  • trening adekwatnej oceny sytuacji
  • zmniejszenie tendencji do porównywania siebie i innych do nierealnych obrazów lansowanych przez social media
  • zmniejszenie presji dotyczącej wyglądu w grupie rówieśniczej
Potrzebne materiały
  • Karta pracy nr 1. Nastrój
  • Karta pracy nr 2. Ja w social mediach i ja w realu
  • Karta pracy nr 3. Studium przypadku
  • flipchart lub tablica,
  • długopisy,  
  • mazaki,
  • kartony
Czas trwania 60 minut
Liczba uczestników 20-30 osób
Sprawdź inne serwisy