Dojrzewanie jest trudnym okresem dla wszystkich nastolatków. Zmiany zachodzą na każdej płaszczyźnie – fizycznej, społecznej, emocjonalnej. Pojawiają się nowe potrzeby – przynależności do grupy rówieśniczej, poszukiwania własnej tożsamości, separacji od rodziców. Nastolatek przechodzi właściwie gruntowną przebudowę całej swojej osoby, podobnie jak jego rówieśnicze otoczenie. Relacje okazują się zmienne, ulegają dynamice dotąd nie znanej. Dla neurotypowych nastolatków to okres pełen wyzwań. Jak więc wesprzeć w tym trudnym czasie uczniów w spektrum autyzmu?
Z artykułu dowiesz się m.in.:
Okres dojrzewania to czas, w którym zachodzą ogromne zmiany. Te widoczne i te całkowicie ukryte. Dorosłym ten okres kojarzy się z buntem i zmianami fizycznymi. Nastolatek dojrzewa, zmienia się jego ciało, buzują hormony. W młodzieńczym buncie jednak nie chodzi tylko o nagłe zmiany nastroju i niespodziewane dla dorosłych reakcje. Bunt okresu dorastania to również proces dążenia do niezależności, separacji od rodziców, tworzenia własnej tożsamości i poznania różnych środowisk. Wyzwania okresu dojrzewania są niezwykle złożone. Dziecko, które jeszcze do niedawna pozostawało pod całkowitą opieką ma stać się samodzielne. Fizycznie i psychicznie. A jednak nie do końca jest w stanie sobie z tym poradzić. Okres dojrzewania to również czas lęku, niepokoju, niepewności. Celem scenariusza jest obniżenie niepokoju, który przynosi dorastanie, a także rozwijanie poczucia bezpieczeństwa w grupie rówieśniczej.
Dojrzewanie to czas nieustannych zmian. Dla dorosłych sprawa wydaje się prosta – łatwo zapomnieć o swoim własnym nastoletnim przerażeniu, gdy ciało się zaczyna zmieniać, robi się mniej proporcjonalne, przychodzi czas na walkę z trądzikiem i ciągłymi zmianami nastroju. Ogromnie trudno jest zaakceptować fakt, że zmienia się zarówno wygląd, jak i wnętrze. Młody człowiek, który był dotychczas przyzwyczajony do pewnego statusu quo swojej sylwetki i tego, jak jest postrzegany, musi zmierzyć się z nagłym chaosem. Nie jest ani dorosłym, ani już do końca dzieckiem. Warsztat ma za zadanie wesprzeć proces rozwoju pozytywnego stosunku do własnej cielesności, pomóc w utrzymaniu stałej, pozytywnej samooceny i akceptacji dla zmian, które są nieuniknione.
Wyobraź sobie, że każdego dnia budzisz się nieco zmieniony. Tam, gdzie nie było tkanki tłuszczowej, nagle ją znajdujesz, na twarzy wyskakują kolejne wypryski, robisz się mniej proporcjonalny. Ubrania przestają pasować, wyglądasz w nich dziwnie, jakby nie były twoje. Patrzysz w lustro i czujesz się zagubiony we własnym ciele. Brzmi jak dziwny sen? To tylko codzienność – każdego nastolatka.
© ePedagogika.pl - Portal dla pedagogów i wychowawców z pasją.
