Nastoletnie szaleństwo czy szkolne przechwałki? Jak reagować na szokujące opowieści zasłyszane w szkole

Na początek trzeba sobie przypomnieć, jakie funkcje spełnia okres dorastania. Co wtedy jest najważniejsze? Odpowiedź jest prosta: grupa rówieśnicza - koledzy i koleżanki. Dziecko zmieniając się w nastolatka naturalnie odwraca swoją uwagę z relacji z dorosłymi na relacje z równolatkami. Czasem powoli, a czasem dość dynamicznie zaczyna się separować od rodziców. Przecież finałem dojrzewania jest osiągnięcie samodzielności i niezależności.

W okresie dorastania pojawiają się przeróżne wątpliwości. Po obydwu stronach – młodzieżowej i tej dorosłej. Nastolatek dość wyraźnie widzi wszelkie niespójności w zachowaniu dorosłego. Dostrzega jego słabe strony i pewną dozę hipokryzji. Bo jak inaczej nazwać na przykład to, że dorośli zabraniają palenia papierosów, ale sami palą? Młody człowiek zwraca uwagę na mechanizmy, które wcale nie działają tak świetnie, jakby chcieli jego opiekunowie i nauczyciele. Słyszy, że czas szkoły to nie moment na związki, a na koncentrację na nauce. Jednocześnie dostrzega sentyment dorosłych do starych, młodzieńczych czasów. Wie, że alkohol, narkotyki i papierosy są złe, a przygodny jest seks co najmniej ryzykowny. Jednocześnie obserwuje, jak rośnie pozycja w grupie tych, którzy otwarcie opowiadają o swoich przygodach. Nauczony na warsztatach profilaktycznych w szkole, że alkohol jest zły, jednocześnie dostrzega jego potencjał w rozkręceniu imprezy. Czy traci rozum, skoro tyle wie i mimo to podejmuje ryzykowne decyzje? Nie, po prostu jest nastolatkiem. Dorosłym towarzyszą równie sprzeczne uczucia. Na ile można pozwolić na samodzielność? Do jakiego stopnia można kontrolować nastolatków w ich grupach rówieśniczych? Jakiego rodzaju zachowania są próbą zrodzoną z ciekawości, a jakie budzą ryzyko uzależnienia i dalszych kłopotów? Jak sprostać oczekiwaniom młodych ludzi jednocześnie będąc tylko człowiekiem? Dorosły nie jest idealny. Popełnia błędy i ma swoje ludzkie mocne i słabe strony.