Szkoła powinna zapewnić możliwość korzystania ze świetlicy także dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim. Należy im przy tym zapewnić właściwą – ze względu na niepełnosprawność – opiekę.

Przepisy nie przewidują odmiennego wzoru świadectwa ani arkusza ocen dla uczniów z autyzmem na etapie edukacji wczesnoszkolnej. Różne druki na poszczególnych etapach edukacji dotyczą jedynie uczniów z upośledzeniem w stopniu umiarkowanym i znacznym z uwagi na różnice w podstawie programowej i odmienny sposób oceniania tej grupy uczniów.

Formy udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej uczniom powinny być zawarte w statucie. Jeżeli jednak szkoła chce wprowadzić specjalną procedurę dotyczącą udzielania takiej pomocy, to w dokumencie tym powinno się znaleźć odpowiednie upoważnienie do jej opracowania. Wprowadza się ją w życie uchwałą rady pedagogicznej.

Podstawą do zorganizowania zajęć wczesnego wspomagania rozwoju jest opinia poradni psychologiczno-pedagogicznej oraz wniosek rodziców. Bez tych warunków szkoła nie ma podstaw do organizacji takich zajęć, nawet na wniosek instytucji zajmującej się pomocą społeczną.

Przepisy nie określają zasad organizacji zajęć gimnastyki korekcyjno-kompensacyjnej, nie jest to bowiem obowiązek dyrektora. Nie wskazują również liczby uczniów na takich zajęciach. Jeśli zatem dyrektor podejmie decyzję o realizacji takiej formy pomocy, to powinien określić zasady kwalifikacji uczniów na zajęcia, w tym liczebność grupy.

Wczesne wspomaganie rozwoju organizuje się dla wszystkich dzieci niepełnosprawnych od chwili wykrycia niepełnosprawności, jednak przepisy nie definiują katalogu tych niepełnosprawności. Zgodnie ze stanowiskiem resortu edukacji przyjmuje się, że może to być każdy rodzaj niepełnosprawności. Takie ustalenie nie jest zaś przeszkodą do wydania przez poradnię opinii stwierdzającej rodzaj niepełnosprawności dziecka. 

Nauczyciele powinni ze sobą współdziałać, udzielając uczniom pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Praca zespołowa nie wymaga jednak powołania zespołu w sposób sformalizowany. Jeżeli jednak tak jest przyjęte w danej szkole – można to zrobić zarządzeniem.

Gdy rodzice odmawiają zdiagnozowania dziecka, u którego nauczyciele podejrzewają niepełnosprawność, a próba rozmowy i nakłonienia ich do zmiany stanowiska z uwagi na dobro dziecka nic nie daje, trzeba rozważyć zawiadomienie sądu o nienależytym – z naruszeniem dobra dziecka – wykonywaniu władzy rodzicielskiej.

Oceniając zachowanie uczniów z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego np. z uwagi na zespól Aspergera nie należy zbyt pochopnie wystawiać oceny nagannej. Konieczne jest bowiem rozpoznanie jaki wpływ na funkcjonowanie ucznia w obszarach podlegających ocenie mają uwarunkowania wynikające ze zdiagnozowanych zaburzeń lub dysfunkcji.