przeciwdziałanie wagarom

Dla części uczennic i uczniów, którzy spróbowali wagarów, kończy się na pojedynczych przypadkach samowolnej nieobecności. Jednak są także osoby, dla których wagarowanie staje się jednym ze sposobów funkcjonowania w szkolnej rzeczywistości. Jeśli w ich przypadku wagary raz pozwolą im osiągnąć cel (np. uniknąć złej oceny), jest duże prawdopodobieństwo, że spróbują ich znowu i że tendencja do wagarowania będzie się pogłębiać. Konsekwencje mogą być poważne. Dlatego warto zdecydowanie reagować już na pierwsze, nawet pozornie niewinne przypadki wagarowania.

Zgodnie z definicją zamieszczoną w słowniku języka polskiego PWN, wagary to samowolne przebywanie ucznia poza szkołą [1]. Wagary to zjawisko polegające na nieusprawiedliwionej absencji ucznia z zajęć szkolnych. Mimo że może być postrzegane jako typowe zachowanie młodzieżowe, opuszczanie lekcji stanowi poważny problem społeczny i edukacyjny. Co oczywiste, częste nieobecności w szkole ciągłość nauki, co może prowadzić do braków w wiedzy i umiejętnościach, a w konsekwencji do niższych wyników w nauce. Oprócz tego trzeba pamiętać, że szkoła to nie tylko miejsce nauki, ale także ważne środowisko społeczne. To w szkole uczniowie uczą się interakcji, pracy zespołowej i rozwiązywania konfliktów. Wagary pozbawiają ucznia możliwości rozwoju tych umiejętności.

Z artykułu dowiesz się m.in.:

Jakie są główne przyczyny uczniowskich wagarów?
Jakie rodzaje wagarów można wyróżnić??
Czy opuszczanie lekcji być sygnałem głębszych problemów?
Jakie działania profilaktyczne mogą pomóc zapobiegać wagarowaniu
W jaki sposób szkoła i rodzice mogą współpracować, aby skutecznie reagować na samowolne nieobecności?
Jakie są prawne konsekwencje nieusprawiedliwionych nieobecności w szkole?
W jaki sposób identyfikować uczniów zagrożonych chronicznym wagarowaniem?
Które metody motywowania uczniów do regularnego uczęszczania na zajęcia są najbardziej skuteczne?
Czy wychowawca powinien informować rodziców o wagarach pełnoletniego ucznia?